Kan godgeklaagd alleen nog gruwen,
ik, en tegen de wind in spuwen?
Het bloed dat kwaad geworden is,
het hart, een rots van ergernis.

Zo heeft mijn zeem z’n zoet verloren,
aan bijtend zuur & moederkoren?
Hoe wrang de wrong die mijn gemoed
aan kakkerlakken denken doet.

Hoezeer al ’t leed mij ook doet zuchten,
’t is beter mij voorbij te vluchten?
Ik vrees de vraag die mij verscheurt,
wat is er met mijn hart gebeurd.