Nein, die Oma ist nicht böse, aber traurig: wiederum gerne nillens in die Hose gepisst, als een bok op een haverkist? Je weet wat er in het boek der Spreuken staat: beter jong gestorven dan oud bedorven.

En nee, dit is niet het lied van boze Griet, dat weet je best: oma’s boosheid is een sneeuwvlok in april. Maar zij straft liever kindse fouten in een kind, vooraleer zij er mansgebrek in vindt.

Wat zeg je daar, heeft de Latijnse satiredichter Persius dat gezegd:”Laat de toorn van je neus vallen en de rimpelige grimas verdwijnen, terwijl ik de oude wijven uit je longen ruk?”

Er zitten vreemde haren in die jongen, die zal niet straffeloos onder de palmen hebben gewandeld, als dat zo doorgaat. Het is zoals ze zeggen: smidskinderen vrezen geen vonken?

Ach ja, jong & oud, op het eind wordt alles koud. Maar neenee, salopetje mag niet uit, het zal wel opdrogen. Straks mag je grote kak doen op een klein potje. En als Knap dood is, krijg jij z’n broek.

Kaprijp staan de Canadabomen
zonder hoede of houvast,
tot ze botweg beetgenomen
in hun loof worden getast.

‘k Wil aan die het doen zal vragen,
uitgelachen voor mijn part:
vel ze, uit het veld geslagen,
minstens toch met pijn in ‘t hart.

Door mijn vaders oog op later
gloedvol in de verf gezet,
valt het landschap in het water,
van vergetelheid gered.

Wat ik ook tracht te weerleggen,
niets bleef ooit zoals het was.
Maar ik zal nog heel lang zeggen:
God, ik mis de Canadas.

Snelgroeiende windbrekers, door de wind bestoven & met pluizige zomersneeuw als ze bloeien. Zacht & gemakkelijk te bewerken hout voor beddebakken, legplanken & kaasdoosjes, voor de vezelplaten en de papiersector, voor kratten & paletten, voor fruitkistjes, speelgoed, & weduwschapsbakken voor duiven.

En last but not least: voor de Hollandse klompen, voor de ‘stekskes’ van Union Match & de säkerhets tändstickor, de bekende zwaluwlucifertjes uit Zweden, die ik nooit zonder wroeging kan weggooien, omdat het kaprijpe houtje dat mijn vingers voor verbranding heeft behoed, zo’n achteloos lot is beschoren, eenmaal z’n boom is gekapt, eenmaal z’n zwavelkopje is opgebrand & uitgedoofd.

 

 

 

 

Op het eerste gezicht, een bak vol rommel: opwolkende lakens, fluwijnen, tafellopers, geborduurde lapjes, handdoeken, linnen servetten, nog met z’n zessen aan elkaar, kortom, een alleszins graai-opwekkende bak.

(Caren van Herwaarden)

Mijn gecraqueleerde handen vergaten op slag hun ongelakte nagels en staken zich meteen volkomen eigenhandig uit mijn mouwen. De bodem van de bak was alzo gauw bereikt, alwaar het blinde grijpen dus geheel voor de hand lag. Maar wat hadden ze daar nu in godsnaam te pakken gekregen: een gehaakte lap met vreemde frutsels er bovenop, het leken wel worstjes, wie verzint het..

Al bij al intrigerend genoeg om nader toe te zien, en de lichtzinnige terugwerpmodus af te blokken. Terecht overigens: die frutsels bleken namelijk zes aandoenlijke zwaantjes te zijn, die er zich met begrijpelijke treurnis bij hadden neergelegd in de kringloop te zijn beland.

Bij nader toezien werd mijn opperste verbazing gaandeweg ware verrukking: ik moest de zwaantjes alleen maar omhoogtrekken uit hun ‘gecrosjteerd’ zwanenmeertje, door hun witte nekjes weer op te richten naar een hoger plan, en vervolgens blij verrast ook hun vleugeltjes te ontdekken, zodat ze die weer konden strekken, en waardoor ze zich weer bewust konden worden van zichzelf. Zolang ik leef zullen ze hun zwanenzang niet hoeven te zingen.

Kortom, ik ben mijn onverwachte vondst steeds meer een wonderlijk kleinood gaan vinden. Zou het misschien ooit een trouwcadeau zijn geweest? Wie weet, hoe lang lag het daar al niet te wachten op het gepaste eerherstel, want dat verdiende het toch wel. Voor 25 eurocent kon ik dat zomaar tot het mijne maken, en ja, dat wekte bijna schaamte op. Doch des te intenser koester ik zowel de zwaantjes, als degene die ze tevoorschijn heeft gehaakt. Waarvan akte.

 

Dit reliekje, anno 1994 voor moeders ‘moederkesdag’ gemaakt van een oud sleutelkastje, staat inmiddels alweer 22 jaar terug in mijn eigen werkkamer. Met de halflege fles Satinela Semi Dulci ernaast, gedronken ter gelegenheid van wat haar laatste bezoek zou worden hier ten huize. De fles raakt dus nooit meer leeg?  Ik hoop ze ooit zelf nog leeg te gieten en de herinnering die inmiddels alleen nog de mijne is, te kunnen loslaten. Echter, zo ver ben ik nog niet, want de reflex is er nog steeds: ik blijf moeders moederkesdag vieren, het hoort nog steeds bij mijn leven & mijn welzijn.

Moeder hield van de zee, overigens in alle weer & wind. Ze had er zelfs blauwe lippen voor over en de rillende roep: “Maar achter ’t zeiltje is ’t goed, hoor mannekens…”  Hoe mooi moet zij daar destijds op het strand hebben gezeten, omgeven door een onduidelijk aantal oliebollen van kinderen. Terwijl vader er foto’s van maakte voor later, vol dikke verlegen billen, vertrappelde zandkastelen & scheve windzeilen, met in de verte & overal rondom, de vage figuranten van het knisperende plage-decor.

En ja hoor, zo kregen we ook moeders redder in het vizier. Waarom ging ze ook maar steeds dieper het water in? De zeegod in kwestie toeterde zich bloedogen. Dacht moeder misschien dat het alreeds de herfst was, die op de hoorn blies? Op het strand stonden  aan-het-zeetje-geboren vrouwen elkaar reeds te bevestigen, dat mensen van het binnenland de gevaren van de zee niet kenden.

Dus, moeders onvergetelijke redder. Het ijlings in actie schieten stond hem prachtig, zoals hij toen richting haar met z’n boot over het water stoof. Moeder bleek evenwel op geen enkele fatsoenlijke manier in de boot te hijsen, haar benen sloegen iedere keer weer onder de romp. Daar kreeg ze zo de slappe lach van, dat haar redder van bruingebrande armoede niet anders kon doen, dan haar als een blank zeeschip terug naar de vloedlijn te slepen. Waarna ze dus goddank nog lang & gelukkig ons moeder kon zijn.

Zwemmen leerde ze veel later pas, in het zwemdok van Breda. De redder van dienst was er niet half zo knap, maar moeders druipende lach des te meer. Tot op de dag van vandaag zie ik haar nog steeds eender welk brevet halen, en blijf ik mij beijveren voor een mooie moederkesdag. Ook al lijkt het buiten, aan het weer te zien, alleen maar een gewone donderdag de vijftiende te zijn.

 

 

 

Het hart onderworpen
aan scherpe verhoren:
gelokaliseerd op
verboden terrein?

Het mijne dat steeds
bij het uwe wil scoren:
dat mag het niet mogen,
punt, andere lijn.

De link kaf & koren,
het weerloos ontsporen:
de voelbare knoop van
het aangehecht zijn?

Het hart echter blijkt
zich daar niet aan te storen:
het hoopt voor het uwe
geen hinder te zijn.

Het fluistert een kus in
uw dovemansoren:
hier is het water,
maar waar is de wijn?

 

Blij zijn met een dode mus: met iets van generlei waarde dus, volgens mijn dikke Van Dale? Alle verhoudingen daarvan zijn sowieso zoek, sinds ik dit stervend mussenjonkie in mijn hand heb gehad. Met een bijtwonde onder de rechtervleugel en een gebroken pootje, helemaal uit de haak.

Terwijl, ondertussen, inmiddels, niettemin: zo mooi die oogjes, alsof met piepkleine kraaltjes rommedom. Die veertjes, zo zorgvuldig gerangschikt tot vleugeltjes. Dat bekje alsof van ivoor, gevat in een gele rubberen rand. Die flinterdunne pootjes, met teentjes & nageltjes zo doorzichtig, alsof het schilfertjes van melkglas zijn. Zo donzig dat kopje, zo hulpeloos dat piepje.

Versus die dikke volgestouwde katten, met hun vaak ronduit lachwekkende trilbekken, als ze zo’n vogeltje over zien vliegen maar er niet bij kunnen. Kwijlend van de goesting, alsof ze dat vliegwondertje al tussen hun tanden voelen zitten. Alsof ze de fladderende vleugeltjes al tegen hun bek horen slaan. Katten killen honderde miljoenen vogels? Even geen genade dus, ik jaag ze voorlopig allemaal de boom in. Had ik mijn Apeschrik nog maar met z’n pijnlijke schubben. Want wat een ongelijke strijd, zeker als het om nestvliedertjes gaat. En je zult maar net Max Porter willen gaan lezen: ‘Verdriet is het ding met veren’. Maar dàt blijkt bij nader toezien een reusachtige kraai te zijn.

Achtergelaten op de mat voor de keukendeur. De rosse kat van de buren? Of die reusachtige ruigmans, waarvan wij onlangs even gedacht hebben dat daar een leeuwenwelp bij de vijver zat? Een kattecadeautje, zoals wordt beweerd, een lesje vogeljacht: voilà, zo moet je dat doen, mens? Laat me niet lachen, de volgende dagen krijgen ze allemaal de volle laag van mijn waterkanon. Ik laat mij niet meer bedriegen.

Beter een mus in de hand dan een kraai op het dak? Laat die kraai daar maar zitten, want die mus in de hand is meestal een doodje, of legt even later alsnog het loodje. En dat moet dan met z’n vlijtige vlerkjes de hongerige grond in. Dezelfde grond, waarin uitgerekend die vetkatten straks weer hun hemeltergend gevoeg komen doen.

Doodje ligt nog in de koelkast, in uitgesteld verval. Met z’n radeloze schoonheid waarmee ik mij gisteren geen raad wist. Vandaag laat ik het weer vrij, op figuurlijk ‘letterlijke’  wijze. Gevleugelde woorden, ze bestaan, maar ze laten zich niet beschrijven, dus hier laat het maar bij. Echter, met een punt erachter als een gat in de grond, zo diep als de put van Vrouw Holle. Doch dat kan Doodje gelukkig niet meer deren.