Die trouwring aan vaders vinger is nu de mijne. Hij heeft van gedragenheid scherpe randen gekregen, maar nooit zal hij mij snijden. Zelf draag ik hem aan mijn middenvinger, als zijn oudste, als zijn vaderskind, als zijn naar-hem-geschapene.
Ik eer zijn ring, maar wat mis ik de vader die hem droeg. Mijn rechter middenvinger zal zich nooit minachtend omhoog steken, dat moet – wanneer nuttig & nodig – mijn linker dan maar doen. Ondertussen wordt ook mijn eigen hand alreeds oud onder zijn goud.
Vader liet vrij, vader gaf ruimte, prangen doet zijn ring zeker niet, en sinds mijn beroerte gaat hij ook ’s nachts niet meer af. Hij moet voorkomen dat mijn gedachten gaan klonteren. Vader was & blijft een ronddraaiende cirkel van goud om mij heen.
Nella fantasia io vedo un mondo giusto, in mijn verbeelding zie ik een rechtvaardige wereld, lì tutti vivono in pace e in onestà, waar iedereen in vrede leeft en in eerlijkheid.
Io sogno d’anime che sono sempre libere, ik droom dat de geesten er altijd vrij zijn, come le nuvole che volano, zoals de wolken die vliegen.
Pien d’umanità, vol menslievendheid, in fondo all’anima, tot in het diepst van de ziel.
Nella fantasia io vedo un mondo chiaro, in mijn fantasie zie ik een heldere wereld, lì anche la notte è meno oscura, waar ook de nacht minder donker is.
Io sogno d’anime che sono sempre libere, ik droom van geesten die altijd vrij zijn, come le nuvole che volano, zoals de wolken die vliegen.
Pien d’umanita, vol menslievendheid.
Nella fantasia esiste un vento caldo, in mijn verbeelding bestaat er een warme wind, che soffia sulle città, come amico, die over de steden waait, als een vriend.
Io sogno d’anime che sono sempre libere, ik droom van geesten die altijd vrij zijn, come le nuvole che volano, zoals de wolken die vliegen.
Pien d’umanità, vol menslievendheid, in fondo all’anima, tot in het diepst van de ziel.
°°°°°°
Nella fantasia is het op tekst gezette ‘Gabriëls Oboe’, het hoofdthema van de film ‘The Mission’, over een Jezuïetenpriester, Pater Gabriël, (Jeremy Irons) die een missie opzet in de jungle van Zuid-Amerika, met behulp van een voormalige slavenhandelaar die probeert te boeten voor zijn vorige zonden. Als een militaire eenheid de jungle binnenvalt probeert iedereen op zijn eigen manier de ingringers de baas te worden. The Mission werd gerealiseerd door Roland Joffé, een Brits-Franse filmregisseur, eveneens de maker van the Killing Fields, en won een Oscar voor beste camerawerk, de Gouden Palm van Cannes, de Golden Globe voor het beste scenario, alsook voor de muziek van ‘Ennio Morricone’.
Hoe raadselachtig, deze prent: die man zo omnipotent, die vrouw zo ambivalent? Heeft hij haar zojuist gevangen gezet, maar zij trotseert hem tot-en-met? Hij die niet meer zonder pantser kan, versus zij die alsnog haar hand uitsteekt? Of zoals de dichter Adriaan Morriën komt te zeggen: ‘Veel tegenstrijdigs ligt in onze zielen bijeen, als kinderen in hetzelfde bed.‘ Hij in zijn loodzware pantser zichzelf ten spijt, versus zij achter de tralies van haar al even loodzware genegenheid?
Het spreekt alleszins tot de verbeelding. Zo gepantserd die torso, zo kwetsbaar dat aanraakbare gelaat. Die onpeilbare blik van die pantserman, versus die weerloze hand die zowel het onverzoenlijke als het onmogelijke heel even probeert aan te raken. De rest laat zich raden, of blijft voorgoed onbeantwoord?
En dan denk ik aan al die vechtende pantsermannen in Oekraïne, met hun eendere kwetsbare gezichten, en met een zelfde soort fluisteringen nog in hun gehelmde achterhoofd. ‘Just your mouth. Just your love. Just you are nineteen miles. Just you are shameless. Just your love. And my own. And my soul. Just your flock. Just your compagnions. Just your kids. Just your cheeks. Just your neck. Just your couch… Als een eindeloos lied van ik vergeet je niet.
MARIE HUANA 