Hier is uw leven & daar is uw dood:
of ouwe taaie laat je broek maar waaien, want er zit geen elastiek meer in?
Sterven duurt maar één seconde, dat is 25 vleugelslagen van een kolibrie,
staat er te lezen in ‘Restletters’ van Jeroen Brouwers.
Doch het leven verklaart zich nader en de spiegels worden steeds kwader:
sterven duurt een leven lang, dat zijn miljarden vleugelslagen van miljarden
kolibries. Je zou van minder naar adem snakken:
sterf, en je mond gaat open.

Vader, zij die nog leven groeten u.
De denkbeeldige monniksgroet ‘porta patet magis cor ‘(de deur staat open,
het hart nog meer) lijkt niet meer van kracht, sinds jij als laatste getrouwe
ons huis voorgoed hebt verlaten? Dicht nu: de deuren, de ramen,
de gordijnen. Dichtgeslagen: de boeken, de dekens, de zorgmap van
Landelijke Thuiszorg. De hulpverleningslijst is sinds half augustus niet
meer afgevinkt, de ontlastingsstatus blijkt van geen enkel belang meer,
en dat hagelwitte spekvet in de koekast, speciaal voor jou gesmolten,
wie lust dat nog, wie zal dat nog smeren?

Het huis is verbouwereerd, net zoals wij. Geen hartslag meer, geen getik
meer van de klok. Zoveel hout nog op het terras, zoveel vuur dat niet meer
zal branden. Wat zullen wij tegen de dingen zeggen, tegen elkaar
en tegen onszelf: hij zal er nooit meer zijn? Father has left the building,
na er 65 jaar lang te hebben vertoefd. Buiten gedragen op een smalle berrie,
in een donkerblauwe fluwelen zak met koorden er rond, want men moest
met hem langs de trap een verdiep naar beneden, daar had hij vast
van te voren al aan liggen denken.

Niets zal vergeten zijn? We stonden er ademloos bij, maar er ging een
schrijnende schreeuw door ons huis, onhoorbaar want voorbij de geluidsmuur.
De roffel als een ruwe schaaf: “Jos Martens is gestorven..”
‘De plaats waar ooit een mens is geweest, is nooit meer verlaten’
zei de dichter César Vallejo, toen wij naar woorden zochten om vaders
dood te begrijpen.

Even later vonden wij een witte roos op zijn hoofdkussen, in plaats van
zijn hoofd dat wij niet meer konden kussen.
Wanneer zullen wij in staat zijn om die roos daar weg te nemen?