Lucifer, alias Zwavelstokje?
Liefde gaf hem duizend namen: Vlamhoutje, Spaantje, Allumet.
Zwaveltje, Zwengeltje, Zwaveldop. Stekske alias Kretske.

Solferke, Fliemke, Spikske. Of Strijkhuske, Striekerke, Tintelton.
En last but not least: lichtdrager. Want wat baten kaars en grill,
als het stekske niet branden wil!

Inderdaad, het mag gezegd: hoe dienstvaardig, die kleine Lucifer.
Zijn populieren houten lijfje, wiens boom er vijfentwintig jaar
over heeft gedaan, behoedt ons voor “au!” geroep.

Doch hoe ruw wordt hij niettemin van zijn geel gemutste
kopje ontdaan, als we licht willen in de duisternis,
of zeg maar, een beetje gezelligheid.

Maar gelukkig, lucifer & kaars zijn goede vrienden:
de ene heeft het vuur maar kan niet lang branden,
de ander kan heel lang branden maar heeft geen vuur.

Moedige Lucifer heeft zijn licht overgedragen aan
hunkerend ‘keersenkind’ en allebei zijn ze even blij met zoveel
licht plots in het donker, onderaan die gevaarlijke trap.

Niet te beschrijven wat dit oproept, maar dat hoeft ook niet:
dit kun je geen opportunistische ruilhandel noemen,
dit is een aanblik die verblijdt,  dit is saamhorigheid,

“Meer dan ooit heb ik jou nodig” zingt de ene voor de andere.

 

 

 

 

 

 

Ik voel een innerlijke schreeuw in mij. Een schreeuw die mij terug brengt naar mijn kinderjaren, toen mijn vader zich destijds klaar maakte om te gaan deelnemen aan de Mars op Brussel, in verband met de toen woedende schoolstrijd. Bijna alle vader gingen toen, want het was voor ons, voor de kinderen in de scholen, zo werd gezegd. Vader was sowieso al mijn held, dus wat een fascinerend gebeuren: er was blijkbaar iets mis, maar vader ging er iets aan doen! Vader ging het mee regelen! Vader ging voor ons door het vuur gaan!

Hij had dan ook een spannend verhaal bij, toen hij daar ’s avonds van terugkeerde, en ons vertelde wat hij precies was gaan doen, daar in Brussel: kwaad zijn & heel hard gaan roepen: “WEG MET COLLARD!” Ik hoor nog z’n luide stem, hij riep het drie keer na mekaar, ter illustratie voor ons moeder & voor ons.

We waren toen al met z’n vijven thuis, waarvan ik de oudste, in mijn zevende jaar, en algauw deden wij precies hetzelfde: heel hard roepen “Weg met Collard!” Zoals vader dat had gedaan in Brussel, zo deden wij dat thuis dagen lang in een stoet rond de tafel. Zelfs de kleinste van twee deed er al lustig aan mee.

Die beruchte kreet is dan ook onuitroeibaar in mijn memorie blijven hangen, als een innerlijke schreeuw die telkens vanzelf weer naar boven komt, als hij ook maar ergens voor kan dienen, mits enige aanpassing.  Zoals nu dus, en ik hoor hem boven alles uit: “WEG MET COROON!” Toegegeven, een kinderlijke kreet van amper zeven jaar oud, maar hij dreunt plots onophoudelijk door mijn hoofd.

Pas veel later kwam ik erachter, wat er toen heeft gespeeld: dat de socialistische minister Léo Collard, in de paarse regering Van Acker IV, toen geprobeerd heeft met de ‘Wet Collard’ de subsidies aan het katholiek onderwijs aanzienlijk te verminderen, de voorwaarden voor subsidies te verscherpen en te voorzien in een groot aantal rijksscholen. Veel vaders bleken het daar dus niet mee eens.

Onder de leiding van voorzitter Theo Lefèvre organiseerde de CVP vervolgens massale meetings & betogingen, met dus die beruchte kreet: “Weg met Collard!” Na een jarenlange strijd werd er uiteindelijk een compromis-oplossing uitgewerkt door de drie nationale partijen (katholieken, liberalen en socialisten), waaruit dan het ‘Schoolpact’ tot stand is gekomen in 1958.  ‘Sedertdien geldt er een redelijke schoolvrede‘ staat daarover geschreven. Vooruit dan maar.

Het kind in mij staat voor eeuwig aan vaders kant. Het ontroert me nog altijd, vaders engagement van toen. “Weg met Collard!” is heden ten dage “Weg met Coroon!” geworden, en ik loop er opnieuw mee rond de tafel, zij het in mijn eentje deze keer.  Vaders glorieuze wederkeer naar huis is er ook niet meer bij. Hij heeft zijn strijd gestreden, het is nu aan ons, te beginnen met die innerlijke schreeuw. Het gefluister is voor ’s nachts, zo lispelend echter, dat ik mezelf niet eens kan verstaan. Maar ik maak me sterk, daar kom ik nog wel achter.

Valt er vandaag toch nog iets te beleven?
Dan is dat, hoe dan ook, om uwentwil.
Nee, uw verjaardag wordt niet opgeheven,
de héle stad staat er dit jaar bij stil.

Valt er thans buiten niet veel te versieren,
binnen krijgt alles een laagje glazuur.
Om u te vieren, op duizend manieren,
staat er een feest van gedachten op ’t vuur.

Lijken mijn woorden slechts spiegels & kralen,
-telkens, ik weet het, van ’t goede teveel-
niet zonder schroom, echter ten principale:
’t wil zijn gezegd, wat ik u mededeel.

Het leven is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol, elk krijgt zijn deel? Ja lach maar. Niks zo onhandig uiteindelijk, als niet genoeg wc-papier in huis hebben, wanneer de nood het hoogst is. Ondanks het veelvuldig wassen van handen lijkt het in Corona-tijden trouwens aangewezen, dat ieder zijn éigen rol gebruikt. Tel maar uit & tel maar op, want anders kom je al gauw van de regen in de drop.

Stel je maar eens voor, dat het op de duur weer met verknipte vierkantjes gazettenpapier zou moeten, aaneengeregen als kalenderblaadjes aan een koord, zoals vroeger. Met een laag van die zwarte drukinkt daarop en flarden sombere schrijvelaarscommentaren, die je dan toch maar weer begint te lezen. En God zij niet langer geprezen, als dat -bij lelijk toeval- Hugo Camps dan zou wezen.

Bovendien, katten & kinderen durven ook al eens aan de rol gaan met onze onontbeerlijke rollen, dus bij mogelijke schaarste gaat ook dàt een cruciale rol spelen in tijden van ieder-voor-zich. Kortom, de schrikbeelden zijn er: dus grijp, graai & bewonder, want we kunnen echt niet zonder, dixit elke Hypochonder.

Wie zich daar heden ten dage smalend over uitlaat, die weet blijkbaar niet hoe multiculti wc-papier wel niet is. Je kan er zoveel meer kanten mee uit dan je bij het eerste veegsel zou vermoeden. En zeker in de wat edeler benaming ‘toiletpapier’. Zo smetteloos nog, in het vooruitzicht van het vuile werk dat ermee moet worden verricht. Geef toe, daar gaat een zekere fascinatie van uit.

Premium extra soft, je zou er hartstochtelijk van gaan dromen, zelfs los van alle hamstersymptomen. Te weten dat je daar ook prachtige bloemen van kan maken, dat je er krullen mee in je haar kan zetten en geloof het of niet: dat je er zelfs een trouwkleed van kan maken, voor één of andere goede gang van zaken.

En dan hebben we nog bijlange niet gedaan met praten, want na af- & buikloop zijn er ook nog die weergaloze lége rolletjes die op ons worden losgelaten!

Hoe dan ook, je mag er niet aan denken dat we zonder zouden vallen. Dat we daardoor ons gezicht zouden verliezen, ook al hebben we dat (des te erger) niet meteen in de smiezen. Zodat nog maar eens blijkt, dat niets is wat het lijkt.

Of stel je voor dat we ten einde raad onze wc-rollen met het schaamrood op de kaken nog zelf zullen moeten gaan haken. Dat zou je in je eigen huis toch niet mee willen maken. Moge hij ons genadig zijn, de toornige Engel der Wrake!

Nu zelfs de grootste winkelwagens te klein zijn om er genoeg van te krijgen, valt niet meer te verzwijgen: de rollen zijn omgekeerd, we hebben ons lesje geleerd?

Het onvolprezen toilet-papier, doet zijn werk & verrekt geen spier.

Nog altijd meer nacht versus te weinig dag,
veel duister gedoe over wat niet meer mag.
Meer beltoongerinkel dan vogelgezang,
en meesal om zorgen van weinig belang.

Veel nattigheid van de vervelende soort,
geroddel, gefluister ‘men zegge het voort’.
Te weinig licht maakt ons te kwader trouw,
dus lieve lente daal neder, kom gauw.

Jassen vol geurhinder en regenstank,
wit-zonder-zon ter vervanging van blank;
al voelen wij ons door elkaar suf geluld,
dat neemt niets weg van ’t besef ‘door mijn schuld’.

Niemand zo wakker, zo spits als Jeroom,
dus kijk ik de zon als een kat uit zijn boom;
zo kan het linnengoed weer aan de draad,
en zo tempert zonlicht noodzakelijk kwaad.

Weg met die spugende wind in ’t gezicht,
geen spruiten maar sproeten van springlevend licht,
of zoals Patti Smith, top of the bill,
blijft denken ‘er is vast iets pràchtigs op til’.