Beter gezwegen dan de mond verbrand? Gesproken alsof je een mes in je zak had? Wie zegt wat en wat zegt wie: er wordt sowieso gelurkt aan elkanders woorden, hetgeen al gauw behoorlijk wat gezever oplevert. En zever besmeurt richting slijm, dat is geweten. List tegen list is de moeilijkste strijd der mensen? Een mens leert net zolang tot zijn vingers even lang zijn? Woorden lijken inderdaad gemaakt om gedachten te verbergen.
Welaan dan maar: iedereen gelijk, iedereen ongelijk. Met elk gevoel, met elke gedachte, ieder op zijn éigen tijd. Allemaal even veel recht op de minstens 24 duizend woorden die er in de dikke Van Daele staan. Echter niet verwachten dat ze telkens op een gouden schaaltje worden aangeboden, laat staan dat ze vleugels krijgen aangemeten onder de wetten van Meden & Perzen: spreek & uw mond gaat open, bemachtig een telefoonnummer & verwerf een interview, kom uit de spiedbosjes & bel aan, keuvel een ronkende titel tevoorschijn & schrijf. Tussen schroom en smaad staan verzetten in de weg met eendere bezwaren, die vervolgens de strot dreigen uit te komen als een vloed spuugzat flauw water, in een poging de boel alsnog verteerd te krijgen.
Hoogtijd voor weer eens een doodgewoon kruiswoordraadsel? Voor woorden die op speelse wijze naar elkanders betekenis leiden, woorden die zich zonder enige pretentie met elkaar laten kruisen, zoals op z’n best ook een vader & een moeder dat doen?
Zo hadden wij een vader uit de duizend, werkelijk een vader zoals je hem zelf zou verzinnen, als je hem niet zou hebben gehad: grote luisterende oren, de mond vol wijze woorden, zijn zwaar geaderde handen één & al bescherming. Vader, onze Lion King. Echter, als iemand van zijn acht kinderen zich pijn deed, vloekte hij de getroffen pijnjanker meteen naar de hel. Op slag geen mededogen meer, laat staan compassie, moeder moest vader dan steevast tot de orde roepen, maar het was sterker dan hemzelf.
Wat een onmenselijke vader? Duizend maal integendeel, doch juist dààrom zo kwaad omdat je niet beter uit je doppen had gekeken en daardoor nu pijn moest lijden. Pijn die hij eigenlijk niet kon verdragen, want pijn die had voorkomen moeten worden. Aan de buitenkant ging hij op zulke momenten onredelijk tekeer als een duivel in een wijwatervat, maar van binnen kromp hij ervan ineen.
Eén of ander syndroom? Het bestaat, zonder meer. En al was het niet aangenaam, vaders averechts medevoelen werd begrepen, door ieder van ons. Zoals wij moeder dan weer dankbaar waren voor haar verweer daartegen. Echter: nooit hebben zij elkander ‘onmenselijk’ genoemd. Geen van beiden wenste aanspraak te maken op het superieure gevoel van het grote gelijk.
Zij begrepen & accepteerden elkanders uiteenlopendheid, zoals ook de zon & de maan dat doen.
MARIE HUANA 