Daar is het strijklicht weer. En om ter oogst, je moet al uitermate bijziend zijn om het niet te zien: dat heerlijk seizoenende licht van oktober. De zon bukt zich tot onder de bomen alsof ze de gouden schaduwen daaronder bijeen wil rapen met haar horizontale stralen. En het moet gezegd: er valt nog heel wat te halen.

Oktober haalt z’n penselen boven, alsook z’n blazende hoorn. Nog even, en we worden collectief een innerlijk jaar ouder, als het weer begint te wieroken in het hout. Het wordt dus zaak om de 70 spieren -die nodig zijn om te blijven praten?- voldoende warm & soepel te houden, en zeker ook die 15 lachkabeltjes all over the face. Ja, zelfs die 40 hardnekkige spierbundels ten behoeve van al dan niet blootliggende fronsen, want bedenkingen zullen er sowieso altijd zijn.

En wat schiet ons ook alweer te binnen? De verschietelijke spinnen! Als zwarte zonnen stralen ze hun poten uiteen op muren & plafonds, in het schijnbare gedacht er vrolijk uit te zien. En nuttig als ze zijn, doch ook behoeftig om te mogen blijven, proberen ze de indruk te wekken alle afvoeren van bad & douche eigenpotig te ontdoen van onze verloren wilde haren. Vooruit dan maar.

Ook onze billen weten inmiddels, hoe laat het is: er zitten weer koude schrikdraden op de wc-brillen. Dus alle dikpartijen hopen bij blootstelling stiekem op warme handen tussen billen & brillen, of komaan Blokker, een op maat gemaakte fleece-overtrek voor wc-brillen, hoeveel moet dat kosten?

En dan de tuin, die ronduit weer naar honing geurt, gonzend van de bijen in de bloeiende klimop. Met ‘deep down under’ de wachtende kruisspinnen in hun wagenwielen van webben, als zouden het levensreddende opvangnetten zijn voor al die gevleugelde trapeze-dansertjes boven hen. Het lijkt zo te zien nog waar te zijn ook: als er eentje naar beneden valt, dan wordt die meteen goed geknuffeld & warmpjes ingesponnen. Kruisspinnen ‘weven’ waarom.

Voor & na, zowel als tussendoor zien we uiteraard ook de najaarsbuien wel hangen. Vluchten kan niet meer, maar schuilen nog wel, zolang de bladerdekken nog enigszins stand weten te houden. Maar onder onze inmiddels weer gebotinneerde voeten vechten de boomwortels een wanhopige strijd uit voor elke druppel water die aan de verdamping is weten te ontsnappen. Echter, bomen zijn beleefde wezens, ze houden hun huishoudelijke zorgen binnensgronds. Laten we dat zelf  -bij wijze van spreken- ook maar doen.

De doorsnede van een egel? Een pruik voor een kaal geschoren hart? Het stekelige nest van een kwetsbaar vogeltje? O kastanje die daar brandt, zeg mij is mijn hart verpand? Geteld door het aantal herfsten is dat geen vraag meer om het vuur voor op te poken, dus laat mij heden ten dage maar een ander liedje zingen: bist du bei mir, geh ich mit Freuden zum Sterben und zu meiner Ruh.

Meneer Klüter telt ongeveer 4.000 bladeren per uur,
vooropgesteld dat het windstil blijft, aldus Gerhard Gluck.