“Ik ben An Verstuyft en dit waren enkele krantencommentaren voor vandaag“. Een  afsluiting die mij van in den beginne als de omgekeerde wereld in de oren heeft geklonken.

Hoe dan ook, vaak moet je vervolgens heel wat moed bijeen rapen om aan de nieuwe dag te willen beginnen. In combinatie met de spiegel, niet echt een feest. Het voelt telkens aan alsof je zojuist een pedante bolwassing hebt gekregen. Zoiets als ‘u dacht er waarschijnlijk iets anders over, maar dat is sowieso niet juist, het is maar dat u het weet.’

Een mens zou zich een gans gaan voelen, die dwangmatig wordt gevoed, en die zich niet meer kan ontdoen van de gedachte: het is niet op mensenmaat, om dag & nacht de hele wereld in je strot geramd te krijgen. Dus als je niet oplet, hangt er al gauw een zieke lever in je ziel.

Enerzijds wordt er opgehemeld tot buiten de dampkring, en anderzijds worden tegengestelde meningen met zure woorden de grond in geklopt. Beiden missen voor mij hun uitwerking. Je zou bijna gaan denken: veel te veel pers, veel teveel moraalridders. Geen slak, of er moet zout op.

Bovendien, hoe teleurstellend was die TV-reeks over journalisten. Hoe ze hun krantenkoppen zaten te bedisselen. In bosjes gingen zitten. Het nieuws letterlijk ineen zaten te knutselen. Breek mij de bek maar niet verder open.

Beste meneer Bultinck van Knack,
‘De kritiek van Jinnih Beels op het groene succesverhaal klinkt zuur’?
Zoveel woorden om uiteindelijk iemands ‘VRIJE MENINGSUITING’ aan te vallen, ik vond het ergerlijk om te lezen. En dan bovendien ook nog Eric De Bruyn die metéén ging twijfelen over het lijstduwerschap: als deze mens niet méér kan hebben dan dàt, moet hij het ‘duwen’ inderdaad maar laten.

In mijn oren klonk Jinnih Beels alvast niet ‘zuur’, zoals u dat zuursgewijze betitelde, doch veeleer moedig & verstandig. Ik vond het zelfs een verademende stelling, te midden van al het getoeter & getater. Zo zie je maar. Mogen tegengestelde meningen eigenlijk nog wel, zonder dat je daarvoor dreigt te worden aangevallen? Of een slechte verstaander te worden genoemd?

Ik ervaar het elke morgen bij het persoverzicht: wat kunnen opiniemakers soms toch vermoeiend zijn. Maar gelukkig niet altijd, sommige hebben mij ook al veel geleerd. Ik hecht er dus, hoe dan ook, belang aan, waarvan akte.

En ja hoor, ook ikzelf kan uiteindelijk ontzettend vermoeiend zijn. Dat klinkt dan als:”Ik ben Rosalie Niemand en dit waren enkele kankercommentaren voor vandaag”. Alleen, zowel mijn mening als mijn bereik zijn volkomen ontoereikend om ook maar enig belang te kunnen hebben. Gewoon een oude zaag dus.