“De wraak loopt mank,
ze komt langzaam, maar ze komt?”

Zelfs beschermengelen komen er niet altijd
zonder kleerscheuren vanaf, in hun gevecht
met Wraakgier & zijn al even kaalkoppige dienaar Argus.
Niet meer uit te maken wie van hen beiden de ergste is,
ze vlooien elkander van kop tot teen.

Wraakgier heeft altijd honger, dus zijn dienaar Argus is altijd op jacht
voor zijn heer & meester. Zie hem glunderen in zijn zelfverklaarde glorie.
Als hij eenmaal z’n honderd argusogen op iemand heeft gevestigd,
is Wraakgier nooit ver weg om met z’n lange pincetsnavel
de ziel van de geviseerde levend uit diens lijf te peuteren, en zie:
Wraakgier & zijn dienaar, twee glimmende kaalkoppen  boven hun prooi.

Geen Engel kan daar tegenop. Gewoon, omdat dit niet zou mogen kunnen.
“Wraak is een onmenselijk woord”, zegt Seneca.
Niet voor niets wordt het één der zeven hoofdzonden genoemd,
dus niet bepaald een eigenschap om trots op te zijn.
Wreedheid is een belangrijk component van de wraak,
en een verslavende bezigheid.

En wat zei Blaise Pascal ook alweer:
“Nooit doet men het kwaad zo ten volle & zo opgewekt
als wanneer men het doet uit een zogenaamd gewetensbeginsel.”
Ook Nietzsche zal tot het einde der tijden blijven zeggen:
“De haat tegen het boze is de pronkmantel waarmee de farizeeër zijn persoonlijke antipathieën camoufleert. Ook haat kent z’n jaloezie:
men wil z’n vijand voor zich alleen.”

Maar altijd weer zal de Engel u in het oor fluisteren:
“Laat het lijden bij u eindigen…”