Een ‘akte van berusting’ is een uitdrukkelijke, schriftelijke bevestiging dat een procespartij berust in een tussengekomen vonnis of arrest. Door deze akte te ondertekenen geef je aan niet in beroep te zullen gaan. Kortom: let it be.

Neus & Mond zijn het dus eens geworden: ze nemen -althans toch wat betreft de openbare ruimte- gezamenlijk afstand van het gelaat waartoe zij behoren, en zullen elk opgelegd contactverbod respecteren? Ergens in de bijbel staat dat God wijde neusgaten heeft. Daar kunnen zijn mensenschepsels momenteel alleen maar van dromen binnen de duffe benauwenis der mondcondomen.

Echter, onze eigen schuld, zo heeft God al laten weten, want veel te voortplanterig. Doch dat niet alleen: altijd maar doen of de neus bloedt, daar groeit ze van dicht. En al helemaal als ze geschonden is of als je er wilde haren in hebt staan. Bovendien, mensen bijten elkaar dan ook nog eens geregeld de neus af. Je zou soms sowieso voor minder een gezichtsmasker gaan dragen.

Gelukkig zijn er hier & daar nog neuzen waar je een beetje geluk uit kunt wrijven, tenminste, als je nog in Venetië geraakt op het Campo dei Mori, waar je de Noorse koopman Sior Rioba even bij zijn ijzeren neus kunt nemen. Of in Napels, waar je in de Via dei Tribunali de Busto di Pulcinella kunt vinden, alsook een extra portie geluk, door diens wellustige gouden neus eventjes aan te raken.

Hoe dan ook, neuzen tellen is voorlopig niet meer aan de orde. Een vriendelijk gezicht geeft overal licht? Ons ware gelaat valt niet meer te tonen. Plots lijken we allemaal een gezicht te hebben als een boer die kiespijn heeft. Je zou voor minder liefst weer binnen willen blijven, in zo’n wereld vol gezichtslozen.

Blijven over: dag beste kijkers. Maar kom, oude ogen kunnen het niet meer aan om er in hun eentje nog een waar gelaat van te maken. Plots zitten we ongeveer ‘faceless’ tegenover elkaar, terwijl het eigen brein onophoudelijk probeert te waarschuwen ‘dat er iets aan je gezicht hangt dat daar niet moet zijn’.

En tussendoor krijgen die arme ogen ook nog eens al die wesperige krantencommentaren te lezen van die schare scherpscharen, die hun lezers -zelfs indien met overschotten van onuitstaanbaar & speekselloos gelijk- het zevermasker weer van het getergde gelaat doet rukken, nog voor het is opgezet.

Kortom, breek me de mond niet open: zonder de nodige berusting zou het ronduit verstikkend zijn. En anders: zwijg nu toch eens allemaal en laat u aanmanen door de bronzen vinger van de goddelijke stilte in uw achterhoofd. Of laten we samen de inmiddels liefst van buiten geleerde Akte van Covid bidden:

‘Mijn beste medemens,
ik wil u bovenal niet besmetten uit geheel mijn lijf,
uit geheel mijn mond, noch uit al mijn krachten,
zodat gij bijgevolg elk mondmasker waardig zijt.
Ik zal die Covid blijven bestrijden geheel uit mijzelf,
uit liefde tot u. In deze liefde wil ik leven,
opdat gij niet voortijdig komt te sterven.’

*
Illustraties Aykut Aydogdu