Dag vader in ’t donker ik denk er aan,
gij zakt steeds dieper in de grond.
Uw as in ’t plantgat op moeders graf,
één regenbui volstond

om mijn dorre gedachte ’t is mooi geweest,
te doen stinken naar stank voor dank.
Ik ween, ik wuif maar geraak niet meer
boven de vensterbank.

’t Werd moeilijk nog steeds iemands kind te zijn,
daar lag ik wakker van?
Thans tilt gij, dag vader, mij meer dan ooit
naar een hoger plan.

 

Van hak op tak gesprongen,
gekwaak versus gekweel;
volkomen schor gezongen,
de vogels in mijn keel.

Gekortwiekt & ontvleugeld,
door god mag weten wie;
hun zoet gezang beteugeld,
goodbye, close harmony?

En toch, ze blijven zingen,
extreem daartoe gebekt:
een lied vol hunkeringen,
een lied dat weemoed wekt.

 

 

Ik ben een gans in ’t diepst van mijn gedachten?
Achternagezeten door dolle teerlingen en alzo in de vergeetput geraakt
of in de gevangenis, wachtend op verlossing? Nee, niet van het ganzenbord
afgelopen en ook geen vette gans die zichzelf bedruipt.

°

Ik voel me eerder dwangmatig gevoed met een veelal misselijkmakende
maïspap van berichten, meningen & opmerkingen, via de mondiale trechter
die me telkens opnieuw in de strot wordt geramd. Vetmesters van allerlei
slag die me komen vertellen wat ik overal van moet denken of moet vinden,
mijn kolkende hals in hun ijzeren greep.

°

Het eigen povere gedacht is sowieso nooit het juiste,
want o zo onvolkomen. Niks nog op de eigen mensenmaat, mijn strot
bloedt er van, ik krijg de vette brij niet eens meer overgegeven:
het zàl & het moèt worden verteerd. Zoals Plato al zei:
alleen de doden hebben het eind van de oorlog gezien.

°

Mijn roodbruin gemoed van normaal gesproken 100 gram
weegt inmiddels meer dan een kilo, heeft zijn eigen kleur verloren,
en is in tegenstelling met de zieke levers van de Toulouseganzen, verre
van lekker, zelfs dàt niet. Een domme gans die als enige gelooft dat
de kiekens hooi eten, maar kijk, ze sterven nog liever van honger.

°

Vervolgens is het donker & koud geworden in mijn Galleria Lapidaria,
de onderaardse gedachtengang die mijn oude & nieuwe bevindingen
met elkaar verbindt. Mijn innerlijke schrijfmachine -macchina da
scrivere- begint zich stroef te gedragen en mist de ‘capitole’ letter u.
Heer dicht bij u wil ik kwaken?

Vergeef het mij, Juno Moneta, mijn waarschuwende raadgeefster,
dat ik, hoewel gans een gans, uw tempel op uw zevende heuvel
niet efficiënt genoeg weet te ‘bekwaken’.
Een gans die niet eens weet hoe ze fatsoenlijk moet gaggelen,
die laat maar begaan, dus men valt aan, ik weet het.

Een gans blaast wel maar bijt niet, en men plukt haar zo lang
ze veren heeft? Ooit zal ik schrijven, wie weet, met mijn laatste veer,
verlost van elke vetmesterij: ik voel me zo moederziel alleen maar mezelf,
in een alfa-bed zonder u. Ook niet alles, nondedju.

 

Maar kom, we gaan ze toch niet zomaar weggooien,
die gekneusde pauwenveren? ‘The vibrant, almost neon
effect of the Peacock Palette is fascinating‘ en dat blijft zo,
er valt sowieso nog wat moois van te maken, ja toch?

Zoals een strik waar geen enkele valstrik nog tegenop kan,
of schoenclipsen om het laag-bij-de-grondse mee op te fleuren.
Oorhangertjes die je zullen doen lachen met onnozele praat,
en waaiers om ’t ongewenste wat vrolijker mee weg te wuiven.

Haarspelden die je ogen op de rug zullen bezorgen,
of hangers vol alziende ogen ter bescherming van je borsten.
Alsook een krans die er nog altijd een goed oog in heeft,
in de veerkracht van ‘ik-maak-er-graag-weer-iets-moois-van’.

 

Vrouwen, hou er mee op, het moet anders.
We vervallen in het oeroude beeld
op de al even oude speelplaats van de lagere school:
-“Wacht maar manneke,
mijn franke zus zal u wel eens een poepke laten ruiken!”

Ja kom zeg, het hele land stinkt er inmiddels naar,
en mijn god, bespaar ons de geur van franke zussen hun poepkes.
Waar zijn we nu toch helemaal mee bezig, vrouwmensen?
Kunnen we nu echt geen beter verweer verzonnen krijgen
dan de boomerang?

De stapels branden, de palen schanden,
please computer, say “NO!”