Zo te zien heeft de Koperen Ploert zijn schup afgekuist?
Hij heeft ze, na fel gebruik, alleszins weer terug in de schemerschuur gezet,
wat zeggen wil: genoeg dagen omgespit, nu moeten de wolken worden gewit.

Blijkbaar heb ik mijn zonnehoedje dus niet meer nodig?
Niettemin met graagte vervangen door een exemplaar van dempende feuter,
alias van vilt, want genoeg gezweet & gemuggebeet.

En vervolgens: mijn hoed die heeft vier deuken?
Nee hoor, van mij kan niet worden gezegd: “Als die een hoedenwinkeltje
begint, worden morgen de kinderen zonder hoofd geboren!”

De kruisspinnen zijn niet meer uit het oog te verliezen?
Toch niet diegenen, die zich blijkbaar niet eens meer afvragen of hun
gat niet te dik is in de strakke spinragrok, die ze dragen.

Gaan ze allemaal dood bij de eerste vrieskou?
Niet allemaal, want een kruisspin wordt pas volwassen in haar tweede jaar
naar ’t schijnt, en dàt blijkt dus eivol uitgerekend zo’n schattige dikgattige.

De nekken reikhalzen weer naar sjaals & gebreide slierten?
Daar kan veel lelijk vel tussenin boezem & kin sowieso alleen maar blij
om zijn: niet meer zo tanig te worden aanzien als zodanig.

Ook gevoeld: het bed is plots weer koud bij de inkruip?
Er mag morgenvroeg weer ontbijtspek in de pan, en dààr kunnen we
-dag Magere Hein!- ten slotte niet rouwig om zijn.

Eind augustus ook nog even gedacht: het sneeuwt?
Het bleken dansende eendagsvliegen te zijn, die bij elke veeg uit de pan
een paar centimeters omhoog schoten op de geluidsgolven daarvan.

Eind september voelt iedereen zich een jaar ouder worden?
Altijd het gevoel gehad dat een mens niet verjaart op z’n verjaardag, maar wel
in de herfst, als de oogst wordt binnengereden in de schuur van rust noch duur.

Het wordt dus weer binnenkijken in onszelf?
We kunnen niet anders dan binnenwaarts keren: niet alleen met lijf & leden,
maar ook met hart & ziel. En met alles wat mee- of tegenviel.

Het innerlijk behang ziet er wat verwaarloosd uit?
Na de zelf- & de buitenkant is het weer tijd voor de enigszins vergeten
binnenkant, waar alles -ach, ach- is blijven liggen waar het lag.

De herfst gaat weer op den horen blazen?
Wacht nog even, Felix, want ook al hoor ik eveneens het Eeuwige Nu
door mijn hart en door de rieten zuchten: ‘ik ben bereid‘ vraagt nog wat tijd.

En wat met de seringenboom boven de buitentafel?
Hij heeft inmiddels wel begrepen dat wij daar voorlopig niet meer zullen zitten,
sinds hij mij al meermaals hoorde roepen: lief gezicht, doe de deur eens dicht.

Vreest oktober-anno-nu verkiezingsgetoeter op de computer?
Hoe scheller dat zal schallen, hoe méér gobelijnen van gouddraad
de stilten zullen weven over ’t woud, als ’t daar weer wierookt in het hout.