Ontwaakt
als een krijsende ekster
uit een droom
die verwarring schiep,

was ik vanmorgen
liever de merel geweest,
die gezongen heeft
toen je nog sliep.

 

Toen je nog sliep? Plots moest zelfs je eigen slaap het stellen zonder jou. Dat bestaat dus: duizend wegen die ineens naar de dood leiden, als een donderslag bij heldere hemel. ‘Heimwee zong hemelver nog uit het avondrood’ heeft Adriaan Roland Holst wellicht gefluisterd, toen jij ineens jezelf verliet.

Nomen est omen: je leek het hemelrijk op eigengereide hand te hebben. ‘Uw rijk kome, uw wil geschiede’ heb ik destijds tot u gebeden, ten eigen bate allicht. Maar het was niet uw rijk & het was niet uw wil, een gebed dat -terecht  dus- niet verhoord is geworden.

Doch de tijd blijft zich bemoeien met ons aller leven. Je onverwachte dood grijpt mij bij de kraag, en jaagt mij terug naar een ver verleden, in een notitieboekje vol kreten & gefluister, anno 1980. Elk woord ervan lijkt een met het papier vergroeid litteken. Alsof het de bedoeling was,  dat zelfs blinden het bij manier van voelen nog zouden kunnen lezen. Die blinde blijk ik inmiddels zelf te zijn, ik herken mijn eigen brailleschrift maar al te goed.

En al kan ik ze niet meteen terugvinden, ik heb ze nochtans zorgvuldig bewaard, de briefjes die jij me destijds hebt geschreven, in antwoord op die van mij. Het eigen hart voelt zich, zij het volkomen op eigen houtje, geroepen om het allemaal nog eens te herbeleven, nu het verre tussen jou & mij onherroepelijker is dan ooit. Het gemoed daarentegen is er niet echt scheutig op. Ik zoek niet, ik vind? Het is altijd veeleer andersom geweest.

Toen mijn vader op zijn 98ste nachtelijke argwanen kreeg, opperde hij: “Ik weet dat het een gesloten systeem is, maar misschien is er ooit wel eens iemand die daar aan zal weten te ontsnappen, en wie weet, dat ik dat dan ben…” Het is hem echter -zeer tot mijn spijt- niet gelukt, en jou dus ook niet. Bij deze acht ik de onmogelijkheid daarvan voorgoed bewezen.

Roer de trom, breng de kist naar buiten en laat de dragers komen? Het grijpt mij zo aan, jij in die kist, jij die ik zo graag nog eens had willen ontmoeten, jij in dat verdrietig boekje van mij. Maar het is sowieso genoeg om je nooit te vergeten.

 

 

 

 

 

Nog steeds raakt mijn innerlijke kerselaar er spontaan van in bloei, zodat het mij niet kan ontgaan: ’t was vaderdag in mijn eigen contreien. En al ging vaderlief inmiddels helemaal op in vuur & vlam, ik blijf hem vieren in hart & nieren, in stof & as, in ieder addertje onder het gras. Hij had er zelf nooit erg in, mijn liefste Sint Jozef, dus wat een geneugte, hem telkens te mogen verrassen met mijn rijmelarijen in zijn brievenbus. Heer Vader, schreef ik dan, jij bent mijn talisman!

Op de V van ‘vade mécum’ wat betekent ‘ga met mij’
volgt de A van allereerste, man mij zo om-en-nabij.

Als zijn D van zich laat spreken, die van dochter dag na dag,
geeft de E van ereteken mij te kennen: hijst de vlag!

Wordt het nooit meer als tevoren, viel zijn klok stil op de duur:
ik blijf vader’s R steeds horen, op het eind van ieder uur.