Bijt hij soms in ’t stof genaamd
verpulvering van eigen pijn,
geef god dat aan ’t licht mag komen
dat hij mooi zichzelf mag zijn.

Grif maar op mijn graf zij was zijn
vrouw jawel ja zeker van;
stamp de bloemen er maar af als
dat de rechtsgang helpen kan.

Kerf zijn naam maar onversneden
in mijn boom van goed & kwaad,
om goddank zelfs blind te weten
wiens naam daar te lezen staat.

Onvervalst of onvertogen,
in elk woord aan hem besteed
blijf ik deze man z’n vrouw zijn,
’t is maar, wereld, dat je ’t weet.

Zou een mens z’n tong van glas zijn,
menig woord werd hem fataal;
’t blijkt helaas veeleer een stinklap
in de mond van Jan Moraal.

Ruwe bolster Franke Mit.