De dood kwam en zei: berg je knikkers maar op? Sindsdien is het kloppen op dovemans deur, vader hoort ons niet meer. Ondertussen is hij al 365 dagen van het wereldtoneel verdwenen. ‘Ter begraeffenis gebeden’ zag ik zijn naam plots op de kist staan, toen ik er als eerste achter liep: een brandmerk op mijn netvlies. Vader op weg om nooit meer te worden gezien.

Altijd op goede voet gestaan met de Eeuwige Secondewijzer, echter op 23 augustus 2017 door het vuur gegaan, zijn mensenvorm verloren en een ‘zandwinkeltje begonnen’ in het graf van ons moeder. “Moet ik nu echt elke morgen gewassen worden?” had hij nog gevraagd. En met zijn rollator op weg naar de badkamer: “Dan zal ik mij onderweg nog maar wat vuil maken, hé…”

Hier is je leven & daar is je dood, conditio sine qua non. Er is blijkbaar geen andere oplossing, laat staan een betere. Een estafetteloop op weg naar het cruciale doorgeefmoment, waarmee uiteindelijk alles valt of staat: het geheel dat groter moet worden dan de som der delen. Maar wat vader betreft: die is inmiddels alweer van zijn dood aan ’t genezen.

In vaders stamboom broedt
een bende witte raven,
zij doen zich daar te goed
aan stambooms goede gaven.

En gaan zij in zijn tuin
op zoek naar hemelresten,
sluit hij z’n hemelkruin
beschermend om de nesten.

Viel vader zonder stem,
de wind blijft van hem spreken
en fluistert: hou van hem,
hij zal u nooit ontbreken.

Naar zijn vriendschap zulk een mateloos verlangen? Ik hoef alvast slechts enkele stappen in de goede richting te zetten, en voilà, zowel hij als ik horen meteen dezelfde auto’s op trekken, dezelfde claxons toeteren bij het verspringen van rood naar groen. Onder de rook & het rumoer dus van dezelfde stad.

Mocht het zebrapad richting zijn voordeur een meter langer zijn, dan zou je
zomaar gerechtigd & wel bij hem binnen kunnen lopen, sic itur ad astra.
Maar hela hoed, waar ga jij met mij naartoe? Of ik moet weer op mijn stappen terugkeren, of ik moet er voorbij, desnoods op vierkante wielen of op klompvoeten. In ieder geval niet om er met de Parker Solar Probe te gaan proberen de zon aan te raken.

En dansen met hem, tot ik er bij neerval, op een papieren zolder dan nog?
Dat durven alleen mijn gedachten. Op de tonen van het inwendig lied dat ik zing, of liever, nog slechts neurie, want al lang geen koperen adem meer. Elke gedachte aan hem is een vallende ster die hij niet heeft gezien. Nochtans, ze vallen als hagelballen, en niet eens van zo hoog.

Langs de straat van straks komt men aan het huis van nooit?
Doch, eenmaal in rook opgegaan, zal glinsterend in mijn as te zien zijn hoe
hoog ik hem heb geacht. Dat mag de eeuwigheid toch wel weten. Ik hoop er zelfs post mortem nog een vallende ster voor los te peuteren, die hij uiteindelijk dan toch te zien zal krijgen? Mocht hij vervolgens, in weerwil van zichzelf, toch een wens willen doen: hemel, moge die dan in vervulling gaan.

-‘Wie weet bestaat er een kolossale onzichtbare boog en sterrenbaan,
waarin onze zo uiteenlopende wegen en bestemmingen als kleine trajecten
zijn opgenomen — laten we ons tot deze gedachte verheffen!’ Aldus Nietzsche,
in ‘Sterrenvriendschap’. Vromer kan een wens niet meer worden, me dunkt.

 

 

Nomen est omen:
Joris, de moedige.

Geen wapenschild, geen wimpel & geen nimbus
achter zijn hoofd, maar niettemin nog steeds de Ene Ware
die de vuurspuwende draken recht in de ogen durft te kijken,
om er vervolgens zijn trefzekere speren in te planten.

Zoals onlangs nog in de TV-reeks ‘Strafpleiters’
en ook nu weer in de weekend-magazine van de Standaard
op Villa Hellebosch:

telkens degene, die het verschil maakt,
telkens degene, wiens handen je zou willen kussen.