Ik heb hem immer, nou & of,
de hemel ingeprezen.
Daartoe -Moj Boze & Godlof!-
zo vaak geknield in eigen stof,
maar ‘t was terecht, in dezen.

Een pissebed onder zijn steen,
-hoor de bazuinen schallen!-
maar zie, ik krimp niet meer ineen,
als helder hij als halogeen,
zijn licht op mij laat vallen.

Werd hij tot al wat blijven zal,
tot staat van brons gegoten,
-de zware sokkel was er al,
alsook de zware regenval-
hij staat er, onomstoten.

Inmiddels ben ik, anno nu,
een nuttig jaartal ouder,
laaf ik mij aan zijn cire perdue,
ben ik die dikke déjà-vu
duif op zijn bronzen schouder.

Om het met je eigen woorden te zeggen: die “laatste gekraaide groet met moeizaam uitgeslagen vleugels”?

14 maart, twee jaar geleden, dat vond jij blijkbaar een goede dag voor je dodelijk vertrek. En weer is het vandaag ineens te koud voor de tijd van het jaar. Niet bepaald een pretje voor weekdieren. Gelukkig hebben we gaskachels & warme dekentjes, plus allerlei vettigs om te eten, rundskop achterna, maar toch: het blijft behelpen.

Niemand van ons woont in een blijvende stad? Echter, het spoor dat jij getrokken hebt doorheen mijn bestaan is zo breed, dat ik de jungle om mij heen nog nauwelijks gewaar word. Geen tak die mij nog in het gezicht kan slaan, op weg naar mijn eigen einde? Wél zal ik de tong  uit m’n bek moeten lopen, om je weer in te halen.

Blijf, Vic, blijf. Op je stukken staan & op je strepen. Jij die wist: alle dingen zijn maar een weet. Je wijsheid is altijd een ‘wijzen’ geweest naar het beste & het betere. Er is altijd veel gelegen geweest aan je zeggen & je zegen. Maatstaf, schietlood, ijkmeester & waterpas op het bouwwerf van de muziekwereld: wie Vic zegt zal ook Nees moeten zeggen.

Blijf, Vic, blijf. Bij je woorden, en dicht bij huis. Want wie Vic zegt, zegt voor altijd ook Lea, ‘zij die hem geborgen hield’. Verdriet vertraagt, het gemoed verdraagt? Je niet-meer-verschijnen is inmiddels tot ons doorgedrongen. Het sijpelt ons dag & nacht uit de poriën. Maar zoals jij ons hebt gevraagd:

We blijven je ‘branding’ koesteren.

Pen slechts amper pen te noemen,
met die zelf gesneden punt;
in de schacht de taaie ader
van een doodgestoken rund?

Pen voor kreten & gefluister,
voor gesop in eigen bloed;
pen voor mocht mij inkt ontbreken,
doch hoe euvel is mijn moed.

Voor wat ik niet wil verzwijgen
scherp ik mijn Pen nummer elf;
al wat ik niet durf te zeggen
spreekt gelukkig voor zichzelf.