Vreugde verlangt naar eeuwigheid. Wie zou niet voor altijd deelachtig willen blijven aan het licht van de morgenden & de geuren van de nacht. Wie zou ze niet voor eeuwig willen aanhoren, die prachtige gezangen van mensen & vogels. Wie zou niet willen dat ook zij weer op konden staan, de reeds gestorvenen onder ons. Wie zou niet zeggen: ja, graag, op een dag als gisteren of vandaag.

Laat Pasen ons een glimp zien van die eeuwigheid, waar wij eigenlijk niets van begrijpen? Dat elke seconde ervan voor altijd van tel blijft? Zonder datum, zonder uur & tijd, zonder vroeger of later, als een eeuwigdurend vandaag?

De eeuwigheid als het eeuwige nu. Zoiets als ‘het geheel dat groter is dan de som der delen’. Of zoals mijn moeder zei, niet lang voor ze plots is gestorven: “Ik had nog op veel plaatsen willen komen, maar als ik dood ben, dan ben ik overal.”