Op het eerste gezicht, een bak vol rommel: opwolkende lakens, fluwijnen, tafellopers, geborduurde lapjes, handdoeken, linnen servetten, nog met z’n zessen aan elkaar, kortom, een alleszins graai-opwekkende bak.

(Caren van Herwaarden)

Mijn gecraqueleerde handen vergaten op slag hun ongelakte nagels en staken zich meteen volkomen eigenhandig uit mijn mouwen. De bodem van de bak was alzo gauw bereikt, alwaar het blinde grijpen dus geheel voor de hand lag. Maar wat hadden ze daar nu in godsnaam te pakken gekregen: een gehaakte lap met vreemde frutsels er bovenop, het leken wel worstjes, wie verzint het..

Al bij al intrigerend genoeg om nader toe te zien, en de lichtzinnige terugwerpmodus af te blokken. Terecht overigens: die frutsels bleken namelijk zes aandoenlijke zwaantjes te zijn, die er zich met begrijpelijke treurnis bij hadden neergelegd in de kringloop te zijn beland.

Bij nader toezien werd mijn opperste verbazing gaandeweg ware verrukking: ik moest de zwaantjes alleen maar omhoogtrekken uit hun ‘gecrosjteerd’ zwanenmeertje, door hun witte nekjes weer op te richten naar een hoger plan, en vervolgens blij verrast ook hun vleugeltjes te ontdekken, zodat ze die weer konden strekken, en waardoor ze zich weer bewust konden worden van zichzelf. Zolang ik leef zullen ze hun zwanenzang niet hoeven te zingen.

Kortom, ik ben mijn onverwachte vondst steeds meer een wonderlijk kleinood gaan vinden. Zou het misschien ooit een trouwcadeau zijn geweest? Wie weet, hoe lang lag het daar al niet te wachten op het gepaste eerherstel, want dat verdiende het toch wel. Voor 25 eurocent kon ik dat zomaar tot het mijne maken, en ja, dat wekte bijna schaamte op. Doch des te intenser koester ik zowel de zwaantjes, als degene die ze tevoorschijn heeft gehaakt. Waarvan akte.