Blij zijn met een dode mus: met iets van generlei waarde dus, volgens mijn dikke Van Dale? Alle verhoudingen daarvan zijn sowieso zoek, sinds ik dit stervend mussenjonkie in mijn hand heb gehad. Met een bijtwonde onder de rechtervleugel en een gebroken pootje, helemaal uit de haak.

Terwijl, ondertussen, inmiddels, niettemin: zo mooi die oogjes, alsof met piepkleine kraaltjes rommedom. Die veertjes, zo zorgvuldig gerangschikt tot vleugeltjes. Dat bekje alsof van ivoor, gevat in een gele rubberen rand. Die flinterdunne pootjes, met teentjes & nageltjes zo doorzichtig, alsof het schilfertjes van melkglas zijn. Zo donzig dat kopje, zo hulpeloos dat piepje.

Versus die dikke volgestouwde katten, met hun vaak ronduit lachwekkende trilbekken, als ze zo’n vogeltje over zien vliegen maar er niet bij kunnen. Kwijlend van de goesting, alsof ze dat vliegwondertje al tussen hun tanden voelen zitten. Alsof ze de fladderende vleugeltjes al tegen hun bek horen slaan. Katten killen honderde miljoenen vogels? Even geen genade dus, ik jaag ze voorlopig allemaal de boom in. Had ik mijn Apeschrik nog maar met z’n pijnlijke schubben. Want wat een ongelijke strijd, zeker als het om nestvliedertjes gaat. En je zult maar net Max Porter willen gaan lezen: ‘Verdriet is het ding met veren’. Maar dàt blijkt bij nader toezien een reusachtige kraai te zijn.

Achtergelaten op de mat voor de keukendeur. De rosse kat van de buren? Of die reusachtige ruigmans, waarvan wij onlangs even gedacht hebben dat daar een leeuwenwelp bij de vijver zat? Een kattecadeautje, zoals wordt beweerd, een lesje vogeljacht: voilà, zo moet je dat doen, mens? Laat me niet lachen, de volgende dagen krijgen ze allemaal de volle laag van mijn waterkanon. Ik laat mij niet meer bedriegen.

Beter een mus in de hand dan een kraai op het dak? Laat die kraai daar maar zitten, want die mus in de hand is meestal een doodje, of legt even later alsnog het loodje. En dat moet dan met z’n vlijtige vlerkjes de hongerige grond in. Dezelfde grond, waarin uitgerekend die vetkatten straks weer hun hemeltergend gevoeg komen doen.

Doodje ligt nog in de koelkast, in uitgesteld verval. Met z’n radeloze schoonheid waarmee ik mij gisteren geen raad wist. Vandaag laat ik het weer vrij, op figuurlijk ‘letterlijke’  wijze. Gevleugelde woorden, ze bestaan, maar ze laten zich niet beschrijven, dus hier laat het maar bij. Echter, met een punt erachter als een gat in de grond, zo diep als de put van Vrouw Holle. Doch dat kan Doodje gelukkig niet meer deren.