De heilige geest klapwiekt er op los in onze tuin. De wind zoeft door z’n vleugels en wat een lieve lust om te aanhoren. Maar welke van al die duiven mag het zijn, daar hoog in de Atlasceder? Is het een tortel of is het een houtduif die ons komt begeesteren? Wellicht zijn ze met z’n allen samen een soort van heilige veelvuldigheid, althans, daar lijkt het toch op.

‘De Geest uit vier gewesten, waait d’aarde boordevol,
nu vallen oude vesten, elk krijgt zijn nieuwe rol.’
Ooit heb ik in mijn jonge jaren de gewelven vol gezongen met dit lied, gecomponeerd door Jos Wuytack, op een tekst van Gery Helderenberg.
Een lied dat altijd is blijven hangen, omdat de inhoud ervan mij zo aansprak.
Acht strofen, al werden er slechts enkele van gezongen.

‘Wij staan met vuur doorzinderd, met talen hoog en luid,
de liefde ongehinderd, gaat alle kanten uit.’
Met vuur doorzinderd: meer tekst & uitleg hoefde Pinksteren
toen niet te krijgen voor mij, zo krachtig vond ik dat beeld.
‘Kom, Gever aller gaven, kom, aller armen troost,
kom voeden ons en laven, val brandend uit den oost!’
Vooral dat ‘val brandend uit den oost’ sprak toen eindeloos tot mijn verbeelding,
en dat doet het in feite nog steeds: Pinksteren blijkt een vonkend gebeuren.

En die heilige Geest? Het zijn goede geesten die terugkeren, doch laat mij maar spreken van de ‘veilige’ geest, namelijk die van m’n vader. ‘Op een mooie Pinksterdag‘ was zijn lievelingslied. Beter kon zijn vaderschap niet worden bezongen, moet hij gedacht hebben. Inmiddels zijn de rollen omgekeerd.

Kindje luistert, kindje fluistert:
‘k wil naar ’t parkie in de zon!
Handje in zijn hand gekluisterd,
kindje wou dat het nog kon.

Pinksteren Anno Nu in Nederland.