Nog even en we lopen er van krom. Al die tegenstrijdigheden, al die contra-dicties, je krijgt er jeuk van in je oren. Al weet het weergekeerde Suskewietje al heel wat soelaas te bieden, hoogtijd niettemin om weer eens wat beter op mijn ‘Tellegen’ te gaan passen, Antonius Otto Hermannus Tellegen. Bij hem vind ik altijd terug, wat op bepaalde momenten blijkbaar zo danig bescheten is geraakt, dat het nog nauwelijks te herkennen valt: de betere versie van mezelf. Zonder meer maar vooral, zonder minder. En dat mag best wat pijn doen, desnoods.

We weten blijkbaar niet hoe doorzichtig we zijn? De volgspot is een ongenadige lichtwerper geworden. Het oude gebed is weer helemaal terug van weg geweest, dus laat ons bidden, in het Rijk van het Midden: door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn overgrote schuld? De perceptie van ongemakkelijkheid hangt als een grauwsluier over de ‘vandagen’. Weg met het suf gelulde mens in mij.

Daarom, ik zou best wel eens de eekhoorn, de mier of de mol van Toon Tellegen willen zijn. Want wat een feest: hun wonderlijke gedachtengangen, zonder dat ze daarmee in de clinch hoeven te gaan met elkaar.  Het vanzelfdenkende versus het gedachtenloze. Daar kan zelfs lovely Alice in Wonderland niet tegenop.

Woord & wederwoord als wederzijdse kussen. Brieven & taarten die je gewoon ter bestemmeling in de wind kunt gooien. Niet onderhevig te moeten zijn aan de wereld & de mensen. Toon Tellegen had voor mij de Schepper mogen zijn van het heelal. Hij zou de aarde niet groter hebben gemaakt dan een bos, vol meelicht & mos. Op zich groot genoeg, laat mij daar vandaag maar in los.

Niet dat ik in ’t diepst van mijn mensengedachten een bladluis had willen zijn of een pissebed, maar in het Tellegen-bos zou het mij niets kunnen schelen. Doch vandaag wil ik liefst van al een krekel zijn. Rechtvleugelig & voelsprietig, zodat ik de almachtige boktor een brief kan schrijven aangaande mijn verzuchtingen.

Want van de boktor is geweten dat hij alles kan maken: ‘vleugels voor wie nooit gevlogen heeft, vinnen voor wie niet kan zwemmen, een schepnet om de zon vanachter de wolken tevoorschijn te halen voor iemand die het steeds koud heeft’.

Die boktor, dat lijkt mijn vader wel, die kon ook alles. “Behalve kindjes maken“, meende mijn kleine broertje destijds, “want dat doet Jezus.” Maar kom, even weg nu uit de mensenmodus. En ook al voel ik mij in wezen eerder Toon Tellegen’s mier, vandaag ben ik de krekel, ik ben er helemaal klaar voor. Het puntje van mijn rechter voelspriet is al aan ’t schrijven, en dat gaat mij als de krekel van Toon Tellegen beter af dan de oude Zemelaarster in mij: gewoon overschrijven.

Geachte boktor,

Zoudt u zo vriendelijk willen zijn mij eens anders in elkaar te zetten? Ik zit namelijk niet goed in elkaar. Als ik goed nadenk klopt er niets aan mij: alles zit of op de verkeerde plaats of doet maar wat. Voelsprieten, tenen: noem maar op. Ik zou ook graag eens een dunnere jas willen hebben. Mijn huidige jas belemmert mij namelijk bij het vliegen. Hebt u mij ooit hoog zien vliegen? In de wolken? Ik niet. En tenslotte ben ik niet tevreden over mijn gedachten. Ik zou wel eens iets heel anders willen denken. Maar wat? Ja, als ik dat wist, dan dacht ik het wel.

Mag ik mij morgen in de loop van de ochtend bij u vervoegen, zodat u eens zelf kunt zien wat u voor mij kunt doen? Het geeft niet hoe ik eruit kom te zien. Als het maar anders is.

De krekel.

P.S. Een voorstel van mijn kant is om één voelspriet weg te laten, en één oog op mijn staart te zetten en het andere oog te vervangen door een oor. Ik hoor namelijk nooit genoeg, vind ik. Een oor op een lange steel, dat lijkt mij ook wel wat. Dan zou ik mijzelf eens van op afstand kunnen horen tsjirpen. Ik hoor mijzelf nooit goed! En ik hoor liever dan dat ik zie. Maar ik laat dat graag aan u over.
Nog iets: ik wil liever de krakel heten. Kan dat meteen ook? Ik wil heel graag dat iedereen die mij tegenkomt naar mij kijkt en zegt: ‘Hallo krakel, hoe gaat het met jou?’ Dan wil ik op kunnen kijken uit mijn nieuwe gedachten en kunnen knikken en zeggen: ‘Goed, heel goed!’ En dan wil ik opstijgen en tsjirpend de lucht in vliegen, tot bij de zon. Dat wil ik.

Alvast: De krakel.