Naar zijn vriendschap zulk een mateloos verlangen? Ik hoef alvast slechts enkele stappen in de goede richting te zetten, en voilà, zowel hij als ik horen meteen dezelfde auto’s op trekken, dezelfde claxons toeteren bij het verspringen van rood naar groen. Onder de rook & het rumoer dus van dezelfde stad.

Mocht het zebrapad richting zijn voordeur een meter langer zijn, dan zou je
zomaar gerechtigd & wel bij hem binnen kunnen lopen, sic itur ad astra.
Maar hela hoed, waar ga jij met mij naartoe? Of ik moet weer op mijn stappen terugkeren, of ik moet er voorbij, desnoods op vierkante wielen of op klompvoeten. In ieder geval niet om er met de Parker Solar Probe te gaan proberen de zon aan te raken.

En dansen met hem, tot ik er bij neerval, op een papieren zolder dan nog?
Dat durven alleen mijn gedachten. Op de tonen van het inwendig lied dat ik zing, of liever, nog slechts neurie, want al lang geen koperen adem meer. Elke gedachte aan hem is een vallende ster die hij niet heeft gezien. Nochtans, ze vallen als hagelballen, en niet eens van zo hoog.

Langs de straat van straks komt men aan het huis van nooit?
Doch, eenmaal in rook opgegaan, zal glinsterend in mijn as te zien zijn hoe
hoog ik hem heb geacht. Dat mag de eeuwigheid toch wel weten. Ik hoop er zelfs post mortem nog een vallende ster voor los te peuteren, die hij uiteindelijk dan toch te zien zal krijgen? Mocht hij vervolgens, in weerwil van zichzelf, toch een wens willen doen: hemel, moge die dan in vervulling gaan.

-‘Wie weet bestaat er een kolossale onzichtbare boog en sterrenbaan,
waarin onze zo uiteenlopende wegen en bestemmingen als kleine trajecten
zijn opgenomen — laten we ons tot deze gedachte verheffen!’ Aldus Nietzsche,
in ‘Sterrenvriendschap’. Vromer kan een wens niet meer worden, me dunkt.