Nomen est omen:
Joris, de moedige.

Geen wapenschild, geen wimpel & geen nimbus
achter zijn hoofd, maar niettemin nog steeds de Ene Ware
die de vuurspuwende draken recht in de ogen durft te kijken,
om er vervolgens zijn trefzekere speren in te planten.

Zoals onlangs nog in de TV-reeks ‘Strafpleiters’
en ook nu weer in de weekend-magazine van de Standaard
op Villa Hellebosch:

telkens degene, die het verschil maakt,
telkens degene, wiens handen je zou willen kussen.