De zon plast weer in ven & vijver,
opnieuw is ’t licht mij te vlug af.
Godweet waarvoor ik mij beijver,
ik graaf mijn moeder uit haar graf,

om weer te zien hoe zij zou kijken,
bevrijd van tijd & ademnood,
naar wat ik zelf ook, mocht dat blijken,
nog zien wil na mijn eigen dood,

en zijn, zelfs dat valt niet te claimen,
uiterst ten dele slechts degeen
die datumloos dient waar te nemen,
wat heet: te mooi voor mij alleen.