Er zit een engel in de toren, geketend, gevangen, ten einde engelengeduld, niet meer in staat om te zingen, te redden of te beschermen, noch om de klokken te doen luiden?
Haar vleugels liggen te koop in de Casa, haar witte jurk in de Kringloopwinkel, haar engelenhaar uiteen getrokken  over de kerstboomtakken?
Geen engelenmis meer voor de gestorven kinderen onder de zeven jaar, geen Vox Angelica die opstijgt naar de hoge gewelven, dus geen Hosanna meer in den hoge en de neergestreken duif die koert: alleen kan ik het niet?

In de Fides Implecita -het niet verplichte meegeloofde geloof- staat geschreven dat engelen meewerken aan alles wat goed is voor de mens. Hun hemelse gezangen echter zijn van omgekeerd plagiaat beschuldigd, en hun niet waar te nemen onstoffelijkheid wekt de meewarigheid van de wetenschap.
Voor wie vleugels heeft staat de hoogte open? Volgens Augustinus gebeurde de scheiding tussen goede & boze engelen op de vierde dag van de schepping toen god het licht scheidde van de duisternis.
Of is dit geketende wezen misschien de 17-jarige Lillith, die na haar dood verliefd werd op de Aartsengel Gabriël, in de novelle ’Engelenveer’ van Olga Hoekstra? Of wat zal de mens nog allemaal weten te verzinnen om zichzelf te troosten.

In vroegere tijden dacht men dat de vogels, met name de arenden, de ziel van de mensen terug bij God brachten, maar laten we stellen, dat was een misvatting: die klauwen & die bek, in combinatie met onze ijle zielen. Doch wat er ook van zij: in elk geval gevleugeld?
Volgens Thomas van Aquino zijn engelen zuiver geest, ze hebben lichaam noch gewicht en omdat ze zich niet in aardse tijd voortbewegen kunnen ze hun krachten uitoefenen op plaatsen die ver van elkaar verwijderd zijn. Dat klinkt alleszins fascinerend. Maar lichaam noch gewicht? Menselijk gezien zou een engel van 70 kg vleugels nodig hebben van twee meter lengte om te kunnen vliegen & borstspieren van zo’n tien kg. De gebruikelijke voorstelling klopt dus niet echt?

Bovendien heeft het Vaticaan de engelen inmiddels eigenhandig de vleugels afgerukt, bij monde van Pater Renzo Lavatori. ”Engelen zijn als zonlicht dat op je schijnt doorheen een kristallen vaas”.
Maar zou het niet kunnen, dat engelen elke menselijke voorstelling moeiteloos krijgen ingevuld, en zelfs weten te overstijgen? Dat ze zijn zoals wij ze zien, en niet andersom?

Er zit een engel gevangen in de toren:
de engel die als opdracht kreeg, aanwezig te zijn bij mensen die niet kunnen slapen? Dat schraaft & dat schrikkelt, dat schriemt & dat schreeuwt om bevrijding.

En ook al heeft in onze taal een engel niets te maken met een angel, wat zou het steken, als ze niet zouden bestaan. Als ze ons niet onder hun vleugels zouden nemen op onze hachelijkste momenten.