En alweer een pechvogel in de tuin. Deze keer, op het tuinpad, één van de torteltjes. Op de rug gelegen, de vleugels wijd onder het opengereten lijfje vol verscheurde ingewanden. Alsof men er, midden in een operatie, hals over kop mee was opgehouden. Zowel letterlijk als figuurlijk, een verscheurende dood.

De verstijfde pootjes & teentjes lieten meteen een aangrijpende indruk na: nooit daarmee nog landen op de takken van onze Atlasceder, nooit meer parmantig over het tuinpad wandelen. Fluweeltjes van vogels: hun kleur, hun geluiden, hun zwevende vlucht, en bovenal hun lieflijkheid. Ik krijg er altijd grote pupillen van.

Gaan dikke weldoorvoede katten zo verscheurend te werk? Het duivenborstje was tot op de ruggegraat leeg gehaald. Al het zacht was er uit weg. De rug en de vleugels bleken nog geheel intact. En meteen denk je dan: ach, het wederhelftje.

Zulk een veren-ravage liet er weinig twijfel over bestaan: dit moet een klamper zijn geweest, een sperwer, een duivendief. Weliswaar prachtige vogels, en ze moeten ook eten: maar vinkjes, roodborstjes, koolmeesjes & torteltjes, daar gaat mijn hand van naar het hart. Die wrede overmacht, ik kan dat moeilijk verdragen.

Omdat zo’n duif te zwaar is om mee te nemen, voltrekt de doodstrijd zich ter plekke: de duif wordt letterlijk levend gepluimd en verscheurd. Het kan tot een kwartier duren eer ze effectief dood is. Laat het mijn natuur dan maar zijn, om mij er in woord & in daad zoveel mogelijk over te ontfermen, tot in ’t diepst van mijn gedachten. Het bleef nog uren lang doodstil in de tuin, alsook in mijzelf.

Altijd opnieuw dat onlosmakelijk verband tussen leven & dood. Het helpt niet echt, te weten dat het erbij hoort, ik ervaar het telkens als een schokkende werkelijkheid: hier is je leven en daar is je dood. Het leven dat je klop zal geven, en de dood die je zal tracteren op ademnood. Ik weet het wel, het draait om evenwicht, maar ik gruw niettemin van het wrede systeem, hoe efficiënt ook.

Kortom, één grote ruilhandel: de voor- of de achterkant, de linker- of de rechterhand. Voor de ene van lieverlee, voor de andere no cure no pay. De boodschap blijft dezelfde: het ene bestaat bij gratie van het andere. Al zou je even goed kunnen zeggen: in weerwil van. Aldus harde wetten, korte metten.

Als ik vogels voer, zullen velen daarvan er wel bij varen, doch zal een aantal onder hen daar niettemin de prijs voor betalen. En wat de ongenadige sperwer betreft: dat blijkt hoe dan ook een indrukwekkende vogel te zijn. Weliswaar dag & nacht genoodzaakt tot een moordend bestaan. Ook dàt kan niet simpel zijn.

Bij deze heb ik Roosduifje in weerloze woorden gewikkeld en begraven onder de laurierstruik. De uitgerukte borstveertjes waaien er onweerstaanbaar overheen, maar ik zal sowieso altijd blijven weten waar mijn pechvogeltjes liggen. En vannacht zal eveneens de volle maan daar haar eeuwig licht over laten schijnen.