“Het hoort een heilige dag voor u te zijn als één van u sterft -een heilige dag als een ziel wordt vrijgelaten en terugkeert naar huis. De dood beëindigt niet alleen het leven, hij verleent het ook een stilzwijgende compleetheid, ontrukt aan de hachelijke veranderlijkheid waaraan alle mensen zijn onderworpen” aldus de bekende filosofe Hannah Arendt. Een heilige dag? Hoe troostvol bekeken.

Niettemin betreur ik het nog altijd: dat het grote lijden bezig, maar ik daarbij afwezig was. Toen hij de wereld ging verlaten. Toen er werd omgeroepen: he has left the Blue Planet. Als een schreeuw, doch onbetwist ter afronding -negen dagen later- zo welgekozen: de witte sneeuw, de zwarte kist, de rode rozen.

Ondertussen dus al acht jaar in het hiernamaals. Niet te geloven? Toch wel. Want geen dag ervan die niet heeft meegeteld. Of zich gelijk heeft gesteld aan de dagen toen hij er nog was. Geen dag ervan zonder de kloppende zweer van hij-is-er-niet-meer. Hij was een optiller. Hij blies een gouden gloed in mijn gemoed. Al was het wel letten op zijn woorden & de scherpte van zijn geest.

Stof op het kadertje van waaruit hij mij aankijkt. Stof op zijn bril, dat ik op tijd & stond weer wegblaas. Hij houdt nog altijd zijn oogje in mijn zeil, zowel als ik in de keuken kom, als wanneer ik ga slapen. Onmisbaar als hij was, en is gebleven. Geen losgekomen wegwaaihout dus, mijn denken aan hem. Eerder een magische geneeskrachtige maretak in mijn reeds verweerde meidoornkruin.

De koestering is nog altijd groot, en overvleugelt moeiteloos het gemis, dat zich niettemin met een penwortel in mijn bestaan heeft geboord. De rest -alta mente repostum- wordt diep in de ziel bewaard. Ik wil niet blind worden voor het onzichtbare. Het blijft sowieso een feest, te beseffen hoe mooi het is geweest.