We zouden weer. Vandaag. Voor de derde keer dus, sinds 16 augustus 2017. Samen komen, en er even weer eens van dromen, dat vader ons nog niet was ontnomen. Acht kinderen, maar bovenal zo blij geweest met zijn vijf dochters. Zij dus, met z’n vijven, zolang als ze leven. Een ingekaderde belofte: ieder jaar, op de dag van vandaag. Doch Covid zond z’n leger uit, met alle heirkracht van dien.

Drie jaar geleden was het vandaag vaders sterfdag. Terwijl wij vonden: het had gisteren mogen zijn, op ‘moederkesdag’. In 1997 overigens al de twintigste keer zonder verweer tegen moeders afwezigheid, zonder haar bedremmelde glimlach om zoveel familiale aandacht. Twintig jaar al zonder haar zelfgebakken mokkataarten. Maar wat wil je: acht kindwormen, daar raak je sowieso voortijdig van uitgeput. Het geeft nog steeds te denken en dat doen we dan ook.

Plots lag vader dus ook te sterven. Echter, ‘niet op moeders feestdag‘ moet hij tot in zijn narcose hebben gedacht, maar wel daags nadien, de volgende ochtend. Twee beklijvende dagen, voorgoed aan elkaar geniet. Dagen om nooit te vergeten. Helaas dit jaar: zonder meer, zonder toeten noch blazen, en zonder bubbels in onze glazen. Trouwens, we kunnen dat mottig woord ‘bubbel’ ook niet meer horen, ondanks de verdiende sporen ervan, dus laat ook maar zitten.

Het wordt dus acht keer ieder voor zich dit jaar. En voor de vrouwelijke vijf onder ons: ook zonder kippig gekakel, zonder de vrolijke weet-je-noggen, en bovenal, zonder het bevorderlijke kip-videeke aan de feestelijke tafel in het zusterhuis. Echter, niet zonder het geruis van vaders bloed in onze aderen, en ook niet zonder de zoete geur van 49 moederkesdagen in ons gemoed, sinds 1948.

De 16de augustus anno 2020 doet alsof hij van niets weet. Tenslotte regent het zelfs, maar tegelijkertijd schijnt ook de zon: een soort van duveltjes-kermis dus. Met wat imaginatie lijkt dat het weerwerk van onze vader, als spitse afsplitser van god. Daar hebben we vrede mee, want opgelost: vader is alleszins op post!

Zijn boom des levens zelf geplant,
zijn kruin gericht ten hemel;
zo diep geworteld, navenant,
voor ’t heftig bladgewemel.

Wist in zijn boom, met zorg gesnoeid,
elk nestje te behoeden;
hij liet ons daarin ongemoeid,
ons eigen ei bebroeden.

Koos moeder hem tot stamboom voor
ons daarin rond-geklauter,
niets drong ooit zoeter tot ons door
dan ’t ouderlijk getouter.

Ging moeder-lief haar ene schoen
voortijds ondraaglijk wringen,
zij bleef, zij blijft in gouden doen
haar schommelliedje zingen.

Gezamenlijk, nooit nog alleen,
doch steeds zichzelf gebleven:
zie, levenslang, als twee-in-één,
door-zoeven zij ons leven.