Ach, was die zeespiegel al maar gestegen,
zo ongenadig, die koperen ploert.
’t Buikspek doorregen, voor pampus gelegen,
terwijl ook corona ons nog steeds beloert.

Om van die jammerklacht nog maar te zwijgen,
dat er geen boter is voor bij de vis.
Zweten en zwijgen en ’t inzicht verkrijgen,
dat niets volkomen vanzelfsprekend is.

Waar blijft die regen, die bliksem, die donder,
doch bovenal tussen ginder & hier
lijkt nooit-meer-zonder steeds meer op een wonder:
wanneer krijg ik jullie nog eens in ’t vizier.