Zie dat geduldige vaasje daar maar staan, met dat tuiltje bloeiende liguster dat als ‘a fragrant cloud’ zijn bedwelmende geuren los laat, ten bate van het goede leven. De vroege lente wordt aangekondigd door de eerste merel die zingt, de beginnende zomer door de plotse geurvlaggen van de bloeiende liguster.

En inmiddels is het weer zover, godzijdank. Als de liguster bloeit krijg je gratis aromatherapie, is er even geen nood aan euthanasie en wordt alles in gereedheid gebracht voor het jaarlijks Feest van de Melancholie. Als de liguster bloeit zijn al de zomers van je leven ermee gemoeid, en dat wil wat zeggen: weemoed, sowieso, en herinneringen die zich klaar maken voor een reunie in het Paleis van de Weemoed. Je gaat er met de jaren alsmaar lieverder naartoe.

Vijfenzeventig procent van onze emoties wordt bepaald door wat we ruiken. Heerlijke geuren verhogen ons welbevinden. Niet voor niks hebben we 30 miljoen reukcellen ter beschikking om daarmee ons verstoord zenuwstelsel terug in evenwicht te brengen via het limbisch systeem in de hersenen, en soms is dat behoorlijk nodig. Als de liguster bloeit kan zich dat dus weer voltrekken.

En, alleen al de gedachte is een verrukking: hoe je geliefde te herkennen als de liguster bloeit? Dat laat ik Thomas Lieske maar vertellen, hij lijkt het te weten:

“Dit is wat de geliefde verspreidt:
een geur van zomerlinde, van avondmelk,
van naakte huid onder een joppertje,
een geur van liguster aan het eind van de tuinen,
waar in het lage licht met het geduld
van spinnen de geheimen worden prijsgegeven.”

Zal het hiermee lukken? Pluspunt: als de liguster bloeit worden de dagen langer dan lang. En voor de rest: “Laten wij bidden voor hen die het moeilijk hebben. Maar vooral voor hen die moeilijk doén.” Heel goed idee, Herman Finkers. Trouwens, als de liguster bloeit begint de ziel vanzelf te bidden, voor van alles.