Dood heeft een hart van ijzer en zijn geest is meedogenloos als brons? Ja, het komt al eens ter sprake, maar eindigen in schoonheid, dat onsterfelijke momentum is inmiddels voorbij: geen enkele goed bedoelde grap bleek kinderlijk onhandig genoeg om er mij voortijdig van dood te laten schrikken.

Ja, die onvergetelijke witte woorden van Bert Keizer op mijn zwarte linnen zak: vroeger waren we onsterfelijk? Ik loop er graag mee te koop, maar vroeger is al lang voorbij. Inmiddels groeit de weemoed & komt het stadium ‘als je dood bent, ben je lelijk‘ gestaag dichterbij. Gauw is al dood, maar langzaam leeft nog? Als ik er nog maar aan denk zit ik al meteen met mijn jas tussen de deur.

Dus er wordt al eens om mijn zegje gevraagd: in de grond of in het vuur? De tactiek van de verschroeide aarde toepassen, of het vette der aarde genieten? En voor je ’t weet sterf je duizend doden: op het kerkhof of in het bos, in de urne of in de wind, in het columbarium of op de schouw, in het dorp van vroeger of in de stad van nu. Dus komaan fiets, waar rij je uiteindelijk met mij naartoe?

Want ze willen het allemaal weten, zij die het ooit ten uitvoer moeten brengen. Overigens, ook het eigen hart laat zich in deze niet onbetuigd: te heet gegaapt is te laat geblazen, en het graf wil weten welk vlees het in de kuip zal krijgen?

Zoals mijn vader reeds als kind bang was voor het spookbeeld “levend begraven” te worden, zo kreeg ik ooit als kind bij ons thuis een boekje onder ogen met de al even spookachtige titel: Nee, geen lijkverbranding! Het sprak alleszins zeer tot mijn toen nog kinderlijke verbeelding: het lijk dat volgens de schrijver helemaal verkrampt terug rechtop kwam te zitten in het vuur.

Hoe dan ook, vader verkoos de korte pijn: stof & as. Toen hij zich naar zijn einde leefde en ik nog zo graag naar zijn mooie handen keek, kon ik mij op ’t laatst niet meer van de gedachte ontdoen: ook die gaan straks het vuur in. Doch al even schrikbeeldig was het om onze reeds vroeger gestorven moeder in de koude novembergrond te weten toen het voor ’t eerst daarna ging regenen of vriezen.

Dus nee, wilsbeschikkingen zijn geen lachertje, maar uitzichtloosheden & schrikbeelden nog veel minder. Zo zag ik in de stad ooit een oude deftige dame met een stokje de rokken van jonge vrouwen optillen langs de achterkant, tot hun slipje te zien was. Of wat met het doembeeld, niet meer zelf & alleen het eigen ‘gevoeg’ te kunnen afhandelen: kom er maar mee in het reine.

Maar kom, mijn innerlijke regeringsonderhandelingen zijn nog lang niet rond, dus voorlopig wordt er niet gestorven, en daarmee uit. Gelukkig heb ik nog adem genoeg om tussendoor alvast het stof mee weg te blazen, dat nu alreeds het mijne blijkt te zijn. Overigens, heb ik onlangs niet ergens gelezen: sterven is geen verloren werk? Dat is alvast een hele geruststelling, waarvan akte.