Al voel ik mij niet meer zo’n frisse,
-dus hier een vloek & daar een zucht-
geen sprong hoeft nog in ’t ongewisse,
want hier is ’t gat & daar de lucht.

Zo werd ik alsmaar meer de zijne,
-honderd procent onloochenbaar-
en hij alzo steeds meer de mijne,
in wezen haast inwisselbaar.

Dansen wij thans met kromme tenen,
-trappend op die van andermans-
drie juli laat er zich voor lenen,
noem dit gerust een vreugdedans!