Dag vader in ’t donker ik denk er aan,
gij zakt steeds dieper in de grond.
Uw as in ’t plantgat op moeders graf,
één regenbui volstond

om mijn dorre gedachte ’t is mooi geweest,
te doen stinken naar stank voor dank.
Ik ween, ik wuif maar geraak niet meer
boven de vensterbank.

’t Werd moeilijk nog steeds iemands kind te zijn,
daar lag ik wakker van?
Thans tilt gij, dag vader, mij meer dan ooit
naar een hoger plan.