Voor één of andere hoofdredacteur met trots de eerste, voor mij met ongeloof veeleer de laatste, en zelfs dàt niet. Ik wil het gewoon niet geweten hebben: zoveel voor zo weinig. Is dit een grap of om te huilen? Mijn hoed had sowieso al vier deuken, maar droeg ik nog klompen, ze waren gebroken, net zoals mijn gekrulde tenen. Alsof ik in een deeltjesversneller vol steenharde oogballen & wapperende handjes terecht ben gekomen. De exacte nabootsing van de oerknal kan niet ver af meer zijn, te horen aan het wervend geschater dat in heel het heelal is te horen dezer dagen.

Mie toe? Mijn benen desnoods & mijn deur. En ja weg wildebeest, ja weg gnuivende gnoe. Maar zie je die fronsen onder mijn frou-frou? Want waar zal die inmiddels verzuurde melkweg ons naartoe leiden: mannen naar de Mieke’s, vrouwen naar de Moeke’s? Wie pakt daar welke koe eigenlijk bij de horens? Het lijkt wel of Vrouwe Justitia zich een schuilnaam heeft aangemeten.

En wat zei Justificatia ook alweer? Just wait and see, er zit nog wat aan te komen..? Maar waarom in godsnaam zag die aankondiging er zo ongepast popelend uit, vraag ik mij zo eerlijk mogelijk af.
“Bijna tien al”, zei de schuilnaam ook nog. Daar is er dus ééntje bij die blijkbaar nog geboren moet worden. Dat zijn er dan toch (bijna) vijf per borst: nou Moe, it’s all up to you.
Maar waarvoor of voor wie heeft Anton van Wilderode ooit zulk een mooie zin verzonnen als ‘meer binnenwaarts dan met gebaar naar buiten’? Alvast niet voor de vrouw van dit jaar, zou hij zeggen.

Emancipatio, met Me-too-salem als zelfverklaarde hoofdstad? Zelf verkies ik alleszins om daar weg te blijven. Ware emancipatie heeft geen klaagmuur nodig, geen eindeloze sliert ‘ik-ookjes’ en geen vrouwmensen die, eenmaal aan het woord, hun onrustige bovenlijven tot halfweg op het tafelblad gooien, god mag weten waarom.
Je kunt ze kussen, mannen, maar ik zou het niet doen.