Lossen. Niet langer de duiven,
maar wel gaandeweg alles wat los en vast is?
Om maar een willekeurig iets te noemen:
het zicht op de taxusbomen in de tuin, die nog meer dan
duizend jaar voor de boeg hebben, tegenover ikzelf mogelijk
nog maar enkele. Hoeveel spreeuwenwolken zullen er nog
op hun takken neerstrijken, terwijl ik het niet meer zal zien?
Gaan ze de kans krijgen om zichzelf te voleinden,
als ik & de mijnen er niet meer zullen zijn?
Ik mag dan wel tegen mijn buurvrouw zeggen die ze daar weg
wil omwille van hun lommer: “over mijn dood lijk”
doch wordt daarmee niet het gezegde gevoed:
grof gesponnen maar los gedraaid?
Ik kijk ernaar en denk: maakt het een wezenlijk verschil uit,
of ik ze nog duizend jaar in mij kan opnemen, of nog maar zes?
Eigenlijk niet, want ik zal ze altijd hebben gezien binnen
de ‘kleine eeuwigheid’ van mijn eigen bestaan.
Wat mezelf betreft, geen allesondergravende wanhoop dus.
Maar door ‘wiens dood lijk’ zullen ze nog worden verdedigd,
als er kapzucht in de lucht komt te hangen? Zelfs mijn beste vriend
zou ze onmiddellijk neer willen leggen om plaats te ruimen
voor de brandende zon, mocht hij het voor ‘t zeggen hebben.
Maar dat heeft hij gelukkig niet. Zeker niet zolang ik leef,
en dus nog niet heb ‘losgelaten’.

Van oude mensen, de dingen, die voorbij gaan?
Ik zie mijn 97-jarige vader worstelen
met ‘het loze spel van zijn losgeslagen intellect’
onder zijn ‘losgewoelde, kronkelende’ Couperus-haar,
als hij zegt: ”Ik ga mijn huis missen als ik dood ben..”
Maar de rollen zullen worden omgekeerd:
het huis zal vàder missen, veel meer dan hij het huis.
Hoe dan ook, zijn zwaar geladen schip ligt op lossing.

Laten betijen, en gaandeweg even loslijvig worden als hij?
Woorden die los in de mond komen te liggen
en weg is elke samenhang?
Loslaten is de boodschap: eerst de handen, dan de tanden,
zelfs het allesomvattend vel. Al het gekoesterde, alle verbondenheid,
en zélfs het onlosmakelijke dient te worden losgekoppeld,
want de hele planeet schreeuwt om vernieuwing & vervanging.
Na zonde-, regen- en vrije val, de over- en teruggave aan het Al?

Ook mijn eigen bed staat al op de losvloer, ik weet het.
“Vraag jouw Tena proefpakket kosteloos aan!”
wordt mij reeds voortdurend aanbevolen.
En ben ik van nature nog altijd een u-gebruiker,
ik dien de handschriftelijke beentjes ervan reeds te tellen,
evenals die van de w’s, de m’mmen & de n’nnen.
Als ik ze niet tel, kom ik er steevast eentje te kort.
De combinatie van een u met een w doet mijn pen de laatste tijd
horten als een geschrokken paard, dat dreigt te gaan steigeren.
Of om het met Achterberg te zeggen:
“Bij elke voetstap krimpt de tijd, en trekt de ruimte krom.”

Laat me los, hou me vast?
Ach, Erebus, gij bulderbast, uw duister, wat een loden last.