Die verweerde tafel
onder die knoestige boom van goed & kwaad
in wiens bast wij jaren geleden al elkanders naam hebben gekerfd,
die bloemen als achteloos opgestoken haar, die ouderwetse maar niettemin uitnodigende tuinstoelen,
te verroest inmiddels om nog te kunnen worden dicht geplooid,
maar dat hoeft gelukkig ook niet meer, en  oh, dat genadige strijklicht,
dat gras waarin nog immer dauw valt te vermoeden:

zondag 3 juli anno 2011,
de ‘lichtdrukmaal’
van ons jarenlange samenzijn?
Het onzegbare spreekt voor zich,

god zij dank.