Verjaren met Elias Canetti in het geheime hart van het uurwerk?
In plaats van tanden heeft hij woorden in zijn mond zitten,
daarmee kauwt hij, ze vallen nooit uit.

‘Woorden die zich pas geleidelijk aan ontsluiten,
woorden die door osmose in de ontvanger veranderen.’

‘Alles zet zich vast door het opgetekend zijn.
Losmaken kan ik niets, er hangt altijd een mens aan.‘

‘Prachtig, de gesprekken die je nooit voert, de drang
iets honderdmaal te zeggen, de wens het te verzwijgen.’

‘Er bestaat luisteren, lezen, noteren,
maar mogen de angst en het erbarmen dat weten?’

‘Zinnen als enterhaken,
die naar alle schepen van het denken uitslaan.’

‘Soms valt in die verschrikkelijke woestijn een naam,
en iedere zandkorrel bloeit op.’

‘Hoe mooi grootmoedigheid zou zijn,
als ze maar anders heette!’

‘Laat geen dag voorbij gaan zonder tekens,
iemand kan ze nodig hebben.’

‘Het veelzinnige van lezen: de letters zijn als mieren
en hebben hun eigen geheime staat.’

‘Lezen tot je wimpers
van vermoeidheid zachtjes klingelen.’

‘Iedereen moet de leeftijd mogen behouden
die hem het meest bevalt.’

‘Zo leven alsof men ongelimiteerd de tijd had.
Afspraken met mensen voor over honderd jaar.’

‘De dagen worden van elkaar onderscheiden,
maar de nacht heeft slechts één naam.’

‘Een nacht waarin alle wezens zich
voor je krommen. De volgende morgen.’

‘Namen, de raadselachtigste van alle woorden:
zeg me niet wie je bent, ik wil je verafgoden.’

‘Een laatste wens die rond de aarde cirkelt
en in duizenden jaren niet verandert.’

‘Die vertedering waarmee al wat vergeefs is je vervult.
Men komt niets te boven en heeft des te meer lief.’

‘Muziek, de inhoudsmaat van de mens.
Af en toe verdwijnen, nooit voor altijd.’

‘De vreugde van de zwakste:
de sterkste iets te geven.’