Al ontbreekt het mij aan zo’n vernuftig haarkapsel alsook aan zulke weergaloze jeugdigheid als die van dat mevrouwtje hierboven, een mens moet er sowieso wat voor over hebben, voor wat extra warmte & licht in deze klamme donkere dagen. Maar het is toch weer enigszins gelukt, gewoon kwestie van die kaarsen op tijd uit te blazen, en het hart te laten juichen: pueri concinite, natus est Rex!

Maar nee, ’t was alweer gene ‘white christmas’ al bleef men er op de radio wel onverminderd van dromen, in de meest uiteenlopende versies. En hoe lamentabeler de kerstfilm, hoe meer sneeuw. Het blijft ons fascineren: die wonderlijke toedekking van al wat we voor even liever niet meer willen zien.

En natuurlijk, geen kerstmis zonder engel, al valt ook dààr alleen maar van te dromen? Voelt deze engel zich betrapt, of probeert hij ons gerust te stellen met zijn veelzeggende blik: ‘Ik probeer u alsnog op een goed blaadje te krijgen bij God?’ Duidelijk nog jong genoeg om er in te geloven? Doe maar, engel, doe maar.

Dat kan daarentegen van deze oude engel niet meer gezegd worden, want die houdt het duidelijk voor bekeken. Alsof hij einde dienst voor zichzelf besloten heeft: nu eerst God’s Engel, en dan God’s kinderen. Geef hem eens ongelijk?

Hoe dan ook: ’t is geboren, het goddelijk kind! Doch het kreeg zo te zien meteen een zwaar gehavende wereldbol in zijn linkerhandje. Niet om er mee te spelen, zoveel is duidelijk, maar om nog voor de eerste melk trouw te zweren aan de mensheid: ‘Ik kom elk van u verlossen van zichzelf!’ Natus est Rex, maar ’t is blijkbaar een moeilijke geboorte geweest? Dat mag ons niet verwonderen.

Ook voor de omi’s & de opi’s was het enigszins bang afwachten: gaan we toch niet met teveel aan tafel zitten? Zouden ze zich allemaal eerst wel hebben getest? Zullen we niet onverhoeds plots toch aan het knuffelen slaan en alzo risico’s nemen, waardoor we er volgend jaar mogelijk niet meer bij zullen zijn?

Maar kijk, die begrijpelijke zorgen verdwenen al gauw, als niet gevallen sneeuw voor de niet schijnende zon, dankzij de ontelbare glinsterende pakjes onder de boom. Pakjes vol liefde. Pakjes op naam. Pakjes waarvan je de inhoud aan iedereen wil laten zien: kijk, ze kennen mijn smaak, en zie, ze wisten mijn maat!

En wat met Rudolf, the rednosed reindeer? Op de dool, vrees ik. Daarom kust het kind in mij dit weggelopen rendier, op zoek naar voedsel, naar korstmos dus, waar het door de opwarming van de aarde niet meer bij kan geraken, doordat er zich ijslagen vormen nadat het geregend heeft, of wanneer de sneeuw smelt.

En wat met die regen sindsdien? Moge het druppels zijn als flonkerende sterren, die in de lucht blijven hangen, of die hoogstens op je schouders neerdwarrelen als magisch sterrenstof om er glinsterend mee naar het nieuwe jaar te lopen?

Of is het sneeuwwit vogeltje uitgezongen, en zit het niet meer op zijn stekendorentje, waardoor het ‘uwen bode’ niet meer kan zijn? Mag er dan een ander neerstrijken op de kale takken vol sneeuw, die nog moet vallen.

En last bur not least, dat tot de verbeelding sprekende kerstlied: ‘O kerstnacht, schoner dan de dagen, hoe kan Herodus ’t licht verdragen, dat in uw duisternisse blinkt.’ Hoe mooi ook gezongen, het blijft sowieso een prangende vraag.