Zoals ik met lipstick mijn spreekspieren verf,
zo sleep ik elk vers naar mijn rijmwoordenwerf:
omdat zij, op weg naar hun lichtschuw ontluiken,
enige opsmuk wel kunnen gebruiken.

Sinds ik mijn daver voor dood & voor daad
door rijmelarijen omver heb gepraat,
tracht ik mijn wapenschild zonder verpinken,
met eigen spuug weer wat meer te doen blinken.

Gekluisterd, geklemd tussen durven & doen,
voel ik mij parelhoen noch schorpioen:
immer omarmend, gepaard of gebroken,
enkel een vragende hand opgestoken.