Zondagmorgen, aan het ontbijt in de veranda, geheel volgens het geplande scenario: broodjes, croissants, Nutella, Hoogstraatse aardbeien, Beemster, Mortadella, Lavazza, een flauwe opklaring achter de ramen, kortom: de camera draaide meteen op volle toeren, we hadden er niet eens een regisseur bij nodig.

En in ruil voor de ontbrekende zon kregen we vlak achter de ramen ineens een jonge merel in het vizier. De vleugels nog ietwat halfstok en duidelijk één & al jonkige onbevangenheid, zo stond hij zich daar te laten zien. Het leek ons dat hij al kon vliegen, ja toch? Ook wij rekten onze pas gewassen nekken om toch maar niets te missen van zijn verrukkelijke verschijning. Hij kwam, hij zag en hij overwon? Zo hoog op z’n pootjes, zo fel reeds z’n blik, zo lang al z’n staart.

Maar wat we toen nog niet wisten, viel even later echter niet meer te betwisten: dat we doodgemoedereerd hadden zitten kijken naar de laatste vijf minuten van dat mereltje z’n veel te korte leven. Vervolgens dook het weg onder de hoge varens, alsook in onze meest onnozele gedachte: ‘daar zit het tenminste veilig..‘

Echter, wij hadden beter moeten weten, naar het verstand ons toegemeten: verdoofd door de eigen vertedering vergaten wij dat prachtige mereltje te behoeden voor het onafwendbare, want even later vond ik het verdronken terug in de vijver. Ook de zondag lag ineens voor dood op tafel. Maar het eendenkroos sloot niettemin onmiddellijk weer de eigen rangen, alsof er niets was gebeurd.