Het valt zoals het valt, zei de vrouw,
en ze stond boven de koekenpan met een drup aan haar neus?

Hoe dan ook, oude vader is gevallen, oude vader viel.
Niet door de mand, niet van zijn voetstuk, maar gewoon uit z’n bed,
dus allesbehalve met z’n gat in de boter.
Meteen had hij een vreemd buitenbeentje,
en dat viel sowieso niet meer aan de zaligheid te beloven.

Maar nee hoor, de kroon is niet van zijn hoofd gevallen,
hij bleef als een pienter koninkje z’n volk toespreken:
-“Daar ligt een been van iemand anders onder mijn bed..”

Chirurg stak een stalen pin in zijn rechter bovenbeen, dat er zo zwart
van werd als een rotte banaan, en twee dagen later blies zijn blaas zich op als een ballon, dus hup daar kwam Willem met de waterpomptang. Tot er alleen nog maar bloed uit zijn vaderschap drupte, dus koninkje trok de dekens over z’n hoofd alsof hij wou verdwijnen.
Slechts één bleke hand bleef over, tastend naar de rand van het hiernamaals,
alsof voelend waar de wereld ergens ophield en of hij nog wel in leven was.
De grijper boven z’n ziekebed, een reuze triangel zonder geluid.

Over hem gewaakt in ’t kleinste plasje licht op aarde,
starend in het donker naar die vlijmscherpe lichtstralen rondom de deur,
vrezend dat Monsieur La Mort, die hoogst secure chroniqueur,
zich zélfs langs daar nog naar binnen zou kunnen wringen.
Hello darkness, my old friend, I have to talk with you again.

-“Ik denk dat ik vannacht een bijna doodervaring heb gehad,
ik heb een lichtend zwart vierkant gezien…” zei hij ’s morgens.
-“En… waart ge bang?”
-“Nikske, helemaal nikske!”

Vervolgens liet hij zich scheren door de verpleegster,
een toegeving die hem moeite kostte.
-“Awel vader, wat denkt ge, heeft ze ’t goed gedaan?”
-“Jaaa…’k zou zeggen: het grof is eraf…”