1.

Hij leek mij, zo vond ik, van zilver te zijn,
en groter zelfs dan ik nog wist.
Dat ik hem nog eens op ’t lijf mocht lopen,
leek onbetwist door de goden beslist.

Al ’t beschrevene en al ’t betitelde,
het verzoop in zichzelf en verzwond,
toen de Primus inter Pares plots
ten voeten uit voor me stond.

Ja, van zilver, groot & van zilver, hij blonk,
zijn aandacht was niet te betalen.
En zeker door mij niet, doch om & nabij:
wat was ik blij.

Mijn oogbollen tuimelden weg overkop,
ik leek wel een oude beschadigde pop,
waar iedere bieder van zeggen zou:
nee, dit is toch niet de pop die ik wou.

Ik was klein, ik was oud maar vergat het?
In mijn vrees om niks zeggend te zijn
liet een  zondvloed van woorden & boeken,
zich verworden tot visserslatijn.

Zag toen die zeldzame Zilverreiger
daar in zijn vijver een kwakende puit?
Echter, hij heeft me niet opgegeten,
heeft zich volstrekt niet als reiger geuit.

Ooit heeft hij mij door de grond zien gaan,
hemel, onthou wat hij toen heeft gedaan:
hij snoeide mijn boompje van goed & kwaad,
en bleef er -voet bij stuk- onder staan.

Ik buig voor de god in hem.