In de keuken, bezig het kerstfeest voor te bereiden, kreeg ik via het radionieuws de plotse dood van Bernard Dewulf in het hart gestoten, alsook in de ziel, die mij meteen begon toe te fluisteren: ‘Vanaf nu is uw eigen doodgaan sowieso alweer een stuk minder erg, nu hij voortaan zo voelbaar zal ontbreken’. Want zie dat oog, zie die blik & al wat hij daarmee zag: hij is er helaas voorgoed mee vandoor.

Wie er ’Bernard’ aan toe is, die moet beslist Dewulf lezen. Hij zal je alsnog onmiddellijk bijstaan met zijn taal & zijn tekens, via de zachte krachten van zijn zegging. Elk woord dat hij ter tale tilde, was fier onder zijn kwaliteitslabel te mogen vertoeven. Elke woordenaar dong naar zijn gunsten, maar hij had, als geen ander, de Steen der Wijzen op zak, de steen die het vuur weerstaat, maar het ook niet dooft. Bernard Dewulf, die primus inter pares, die eerste onder zijns gelijken, die meest nog nodige van allemaal: he has left the blue planet.

Hij die licht & donker als geen ander wist te verbinden, of juist uit elkaar te houden, al naargelang. Als vuur dat op water bleef branden, als het blauwe uur dat de dag & de nacht met elkaar verbond. Eenzaam afwezig plots in elk voor, alsook in elk tegen. Als een neergeschoten wolf in een ‘donker bos, zo geheten naar het niet licht geven’. Niet te geloven, wat een ondraaglijke gedachte.

The One & Only Dewulf in het plots zo veranderde hier & nu. Als een steekvlam in de nacht aan ons voorbij gegaan, met zijn verblindende dood, met zijn veel te vroeg ontnomen leven, met dat bruusk gestopte brein van hem. Quis non fleret.

Nog nooit met eigen ogen het noorderlicht gezien? Dat wonderlijke lichtschijnsel in de aardatmosfeer, veroorzaakt door de zonnewind, bij uitbarstingen van plasmawolken op de zon? Laat u dan maar verwonderen door het ’woordenlicht’ van Bernard Dewulf, dat daar blijkbaar niet voor onder hoeft te doen, het slingert eveneens grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal in. Zoek de zeven verschillen? De zeven overeenkomsten zullen heel wat vlugger gevonden zijn.

Een alchemist was hij, tenslotte, misschien nog het meest. Het onmogelijke nastrevend, want dat is toch precies wat Bernard Dewulf deed: de taal distilleren, zijn woorden zuiveren & verzilveren, tot er iets aan-goud-gelijk overbleef? Laat hem maar in zijn zonneboom kruipen, hij weet wellicht tot in zijn dood waar hij mee bezig is. Daarenboven, het gevleugelde was hem sowieso al niet vreemd.

In ieder geval, het lijkt wel of hij de eeuwenoude sleuteltekst van de Smaragden Tafel zelf heeft geschreven: ‘Scheidt liefdevol & met groot inzicht & wijsheid de aarde van het vuur, het fijn gewevene van wat hard is, dicht & gestold. Beneden is zoals boven, en boven is zoals beneden. De vader ervan is de zon, de moeder ervan is de maan, de wind heeft het gedragen in zijn buik’. Hij wist er alles van.

Dus, zit je ooit in de schuurzak: Dewulf zal je alsnog genezen van het ergste. Niet met wapenzalf of poeder van sympathie, maar met ’zijn reine redenen, gezuiverd zeven maal’. Wittgenstein zei het al: ”Woorden zijn ook daden.”