Zwichtend, zwarte gaten dichtend,
bak ik taarten zonder kers.
Gat noch vijgenblad oplichtend,
vers dat ik tot druppels pers.

Ongeremd gerijm ontsnappend
uit mijn florentijnse fles;
wettig blijf ik, woorden schrappend,
tot ontvoogding hun voogdes.

Zo geef ik elk vers uit handen
als een, zonder slot of zin,
niet meer uit mij weg te branden
dagdroom van een suikerspin.