Pas in het pashok ontdekt het ontdane
lijf niets om ’t lijf meer: het zit mij tot hier.
Node beseft die voortijds half vergane
ikkel kramikkel: dit spit mij tot pier.

Niets dat nog pas geeft of past als gegoten,
niets dat niet tegen de borst wordt gestuit.
Spiegelbeeld staat op zijn achterste poten,
het vege lijf deinst verschrikt achteruit.

Hult zich opnieuw in de oude gewaden,
waarvan gedacht werd die draag ik niet meer.
Al voelt het Zelf zich belast & beladen,
ha, zegt de spiegel, zo ken ik je weer.