Iemand in zijn gat kruipen? Daar valt niet meer over te Ruttentutten, het is wat het is: iemand op zogenaamde slaafse, kruipende wijze vleien en dienen. De uitdrukking in verband met de Mark-Rutte-laudatio voor Trump op de Navo-top heeft zich inmiddels onuitwisbaar in de geschiedenisboeken genesteld als een tang op een varken.

Daar was zelfs die hilarische scène uit Borreltijd- Kabouter Prikkeprak destijds nog klein bier tegen, tijdens een zogenaamde nieuwe methode om darmpoliepen weg te snijden, met behulp van een kabouter die daartoe in het achterwerk van Arjan Ederveen kroop.

En waar patiënt Ederveen nog liet uitschijnen dat het toch wel wat pijn deed, vond Trumpie Dumpie het blijkbaar heerlijk, die tocht van Kabouter Prikkeprak doorheen z’n omvangrijk darmgestel? Men zegt bovendien niet voor niets, dat de ziel in de darmen zit, immer in de heimelijke hoop er een verlossende wind te kunnen vangen.

Was dat daar in Den Haag een grap, of om te huilen? Wat er ook van zij, ook hierover valt niet te Ruttentutten: je moet het maar doen, jezelf zo te kakken durven zetten voor het zogenaamde ‘goede doel’, namelijk: de boel bij elkaar zien te houden. Niettemin, met wàt een resultaat!

Tekening Siegfried Woldhek.

Echter, voor hetzelfde geld ook best wel tenen krullend: dat het uitvoerend ego zichzelf zoveel potsierlijk geweld aan moest doen, om de wereld leefbaar te houden? You’ll just have to deal with it: to make a screw cap of your own head, of hoe zeg je dat ‘in broken English’?

Het eigen ego daartoe uitgewrongen als een dweil en er de vuile vloer mee aangeveegd. Oftewel, de keizer zonder kleren alsnog verder uitgekleed, namelijk: tot op het bot. Well Done, Mark Rutte, well done!