Kerstmis heeft z’n recht gehad, we kunnen weer verder? Het zal wel moeten, met die inmiddels meer dan 8 miljard mensen op de wereld.

Little drummerboy zit thuis alweer vogeltjes te voeren, en de engelen hebben hun vleugels terug over de haag gesmeten, al dan niet van hun kerstgeloof afgevallen. Het kerstekind is ondertussen wellicht gestorven van de kou en de drie koningen geraken hooguit nog tot bij de bakker. Kortom, heel het kerstgebeuren ligt alweer in de uitverkoop.

Geen wonder dat de kerstbomen daar weemoedig van worden. Ze weten, of ze voelen, dat de wereld niet meer écht meedoet. Ook de wind doet meer dan z’n kwaaie best om doorheen kieren & spleten binnen te dringen, in een poging de hogere sferen weer weg te blazen.

Echter, ik zet mij schrap, ik gooi mijn kop in de wind, onze kerstbomen mogen, alle vier, nog dagen lang blijven branden. ‘Meer binnenwaarts dan met gebaar naar buiten’ zou Anton van Wilderode daarvan zeggen.

Hun lichtjes moeten de sterren vervangen, want zijn wij niet van sterrenstof gemaakt, en hoe voelbaar ver zijn wij inmiddels wel niet van hen verwijderd geraakt? Heimwee doet ons hart dan wel verlangen naar de geur van brem en hei, of naar de weiden mistomhangen op een morgen in de mei: er is ook dat diepe heimwee naar het heelal, dat heimwee naar ontsnapping aan onszelf. Mijn nieuwe agenda zal er vol van staan, achter zijn fluisterblauwe klep ‘porta patet, cor magis’.

Nieuwjaar is een roeptoeter, een druktemaker? Echter, we weten inmiddels maar al te goed: niets is wat het lijkt. Meneertje Ouwejaar mag dan wel gebaren van krommenaas, Nieuwjaarke Zoete ligt volgens mij eerder als een weerloze boreling te rillen van de kou. Bang voor de roeptoeters & de druktemakers, die we uiteindelijk zélf blijken te zijn?

Maar toch, moge de mensheid zich, ondanks alle kommer & kwel, op tijd & stond blijven laten zien van een wat vrolijker kant, dankuwel alstublieft. Ook dàt zullen wij uiteindelijk toch weer zélf moeten doen.

En hebben ze geen gelijk, die speelse jonge meiden daar?