Gezwicht voor zijn fluisterblauwe aanblik. Alsook voor de verzilverde achterkant, waarop Oscar Wilde er – als uit de nevelen van de tijd – voor rugdekking zorgt. Daar viel niet aan te weerstaan. Mijn nieuwe agenda van Paperblanks, met ruimte voor een dagelijkse reflectie.

Hij heeft daarenboven een magnetische klep, in plaats van zo’n (toch wel eerder ordinaire) rekker. Mijn woorden & mijn notities gaan daar blij mee zijn. Ikzelf iets minder: die dagelijkse opdracht – hoe miniem ook – laat zich nogal gemakkelijk vergeten. Eertijds moest ik soms tot twee weken later de dagen alsnog zien vol gekribbeld te krijgen.

Het ziet er alleszins een mooi & evenwichtig getal uit. Het vorige jaar is uitermate moe makend geweest op wereldwijd tergende wijze. Er valt heden ten dage zoveel te wensen voor ’t nut van ’t algemeen, dat de mond vol tanden zich geen raad meer weet: welke te kiezen?

Maar ziehier dan deze nachtelijke notitie uit het boek ‘Struinen, lezen en denken‘ van Theodore Dalrymple, met die alles omvattende wens: ‘Ik wens u alle geluk in het nieuwe jaar en bovendien zoveel vitaliteit en energie dat ze het u mogelijk maken om duizend jaar te leven.’

Of die al even zowel vurige als toepasselijke wens van Bertolt Brecht: ‘Moeders, omdat het u is toevertrouwd een oorlog te gedogen of niet, smeek ik u, laat uw kinderen leven! Zodat ze u hun geboorte danken en niet hun dood. Moeders, laat uw kinderen leven!’

Echter, voor mijn meest eigenste nieuwjaarswens ben ik te rade gegaan bij Gerrit Achterberg: ‘Het schijnt een kwestie van meten en tellen, waar of gij in mijn leven wederkeert.’ Maar ook: ‘Diep in de kamers hangt een oude flits van zilver voor de dieven’. Hoe dan ook, zullen we sowieso maar met z’n allen wat beter op onze tellen passen?

Ach, beste mensen, wees mij genadig,
fluistert het Nieuwe Jaar.