Maanrock in Mechelen?
De weergoden steggelen!

En duidelijk niet om een niemendalletje:
de wolken losten van alteratie plots allemaal
tegelijk hun hoognodige plas hemelwater
boven het meteen pisnatte Mechelen.

Een regen van welzijn? Niet voor de Maanrockers helaas!
Gelukkig was mijn eigen beslissing reeds genomen:
ik zou vandaag niet buiten komen.

Ik mocht dus alweer mijn zegeningen tellen:
dat ik droog kon blijven onder zoveel stromend water
alsof ook het glas van de ramen er mee weg leek te drijven.

De torteltjes in de tuin bleven niettemin roerloos
als prachtige versiersels op de Taxustakken zitten, alsof ze
van namaak waren en ik ze er zelf in had vastgemaakt.
Ik heb er mijn ‘lachduifjes’ alleszins om bewonderd,
en alweer in niet te beschrijven hoge mate.

Terecht dus weer een zak van 20 kg tortelvoer besteld.
In mijn volgend leven wil ik een tortelduif zijn in
onze eigen tuin, ook al is die dan inmiddels alweer van
iemand anders. In de vurige hoop echter, dat dat dan
onze eigen dochter of kleindochter mag zijn.

Inmiddels probeert de zon er ‘voor de frim’ alsnog
het beste van te maken, in een ultieme poging om
de Mechelse Maan nog even de torenhoge loef af te steken,
alvorens die straks -eveneens- weer zal worden geblust.

‘Ze hadden het maar Zonnerock moeten noemen!’
hoorde ik de miscontente zon mompelen.