Elias Canetti, immer dichtbij, zeker
als de dood van mensen in het vizier komt,
buigt zich meteen met duizend woorden
over Wim de Bie heen.

-De weerloosheid der doden
is het meest onbegrijpelijke feit.

-Dood & liefde worden altijd aan elkaar gelijkgesteld.
Maar ze hebben maar één ding gemeen: scheiding?

-Als het dan ‘moet’, dan alstublieft midden in
een woord, dat door het sterven in tweeën breekt.

-Hij wil een ‘volledige’ behandeling van de dood
en niet alleen zijn vroegere partijdige gekef.
Ook tegen de maan hebben honden geblaft
en is die niet desondanks door anderen bereikt?

-Wat hij wellicht het meest zal missen als hij dood is:
de stemmen van mensen in een kroeg.

In ieder geval: duizend maal dank, Wim de Bie.
Wat heb ik genoten van uw leven & uw welzijn.

En Elias Canetti zal allicht
tot in de eeuwen der eeuwen blijven zeggen:
‘Hij fluit af en toe vanuit het hiernamaals.
Waarom luister je niet beter?‘